Гру́бка — невялікая пакаёвая печ, звычайна для абагрэву. Вядома здаўна, на Беларусі пашырана з 2-й паловы 16 ст.
Рабілі грубку з цэглы, абліцаванай дэкаратыўнай пліткай, гаршковай паліванай і непаліванай кафляй.
Выкарыстоўвалі ў жыллі, грамадскіх будынках (корчмах, аўстэрыях, ратушах, аптэках і інш.).
У сядзібных і палацавых будынках 16 — пачатку 20 ст. існавалі па-мастацку аздобленыя грубкі (сядзібныя дамы ў вёсках Агарэвічы Ганцавіцкага, Дзераўная Стаўбцоўскага раёнаў, у Карэлічах, Шклове, палац у Нясвіжы і інш.).
У дэкоры выкарыстоўвалі паліхромную ўзорыстую кафлю (вёскі Асташын і Дзяляцічы Навагрудскага раёна), з рэльефнымі геральдычнымі выявамі (Заслаўе, Лагойск, Нясвіж, Дзяржынск) з раслінным і іншым арнаментам.