У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гарачкін.
Віктар Георгіевіч Гара́чкін (руск.: Виктор Георгиевич Горячкин; 29 сакавіка 1894, Яраслаўль — 9 красавіка 1962) — вучоны ў галіне тэхналогіі перапрацоўкі торфу, доктар тэхнічных навук (1954), прафесар (1934). Член-карэспандэнт Акадэміі навук БССР (1940)[1].
Нарадзіўся ў Яраслаўлі. У 1918 годзе скончыў інжынернае аддзяленне Пятроўскай сельскагаспадарчай акадэміі[1][2]. У 1918—1920 гадах працаваў загадчыкам гідратэхнічнага аддзялення Смаленскага губземаддзела, у 1921—1928 гадах загадчыкам гідратэхнічнага і тэхналагічнага аддзела НДІ тарфянога інстытута ў Маскве. Адначасова з 1922 года выкладчык у сельскагаспадарчай акадэміі, з 1926 года кансультант Інстытута прамысловасці[1] і выкладчык у Беларускім політэхнічным інстытуце[1], з 1927 года выкладчык у Маскоўскай горнай акадэміі. у 1928—1930 гадах загадчык кафедрай эксплуатацыі тарфяных пакладаў Маскоўскай горнай акадэміі. З 1930 года В. Г. Гарачкін у Маскоўскім тарфяным інстытуце[1] — прафесар, загадчык кафедрай здабычы і сушкі торфу. У 1940 годзе абраны членам-карэспандэнтам Акадэміі навук БССР, у 1944 годзе прызначаны старшынёй ўрадавай камісіі па аднаўленні тарфяной прамысловасці БССР і адначасова выконваючым абавязкі загадчыка лабараторыяй здабычы Інстытута торфу Акадэміі навук БССР[1]. У 1952—1956 гадах В. Г. Гарачкін на пасадзе старшага навуковага супрацоўніка Інстытута торфу АН БССР[1].
Памёр В. Г. Гарачкін 9 красавіка 1962 г. Пахаваны на Увядзенскіх могілках у Маскве.
В. Г. Гарачкіну належаць навуковыя працы па тэхналогіі тарфяной прамысловасці[1]. Распрацаваў метады барацьбы з самазагараннем фрэзернага торфу. З’яўляецца аўтарам больш за 50 навуковых прац, 4 манаграфій, падручнікаў па тэхналогіі здабычы і сушкі торфу.
Сярод апублікаваных: