У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Міхневіч.
Ва́цлаў Міхне́віч (польск.: Wacław Michniewicz, літ.: Vaclovas Michnevičius) (1866 — 14 студзеня 1947) — беларускі і літоўскі архітэктар, прадстаўнік неаготыкі (хаця выконваў асобныя праекты і ў іншых стылях). Стваральнік будынкаў шматлікіх касцёлаў, у тым ліку ў Відзах і ў Дзярэчыне, віленскага Тэатру на Пагулянцы (разам з Аляксандрам Парчэўскім), віленскай гандлёвай залі.
Нарадзіўся на Ковеншчыне, паходзіў са шляхецкага роду герба Ліс.
Вучыўся ў Віленскім рэальным вучылішчы, затым у Інстытуце грамадзянскіх інжынераў у Санкт-Пецярбургу (1889—1893).
У Вільні некалькі гадоў быў памочнікам гарадскога архітэктара Кіпрыяна Мацулевіча, потым займаў пасаду гарадскога архітэктара (пасля Канстанціна Караедава, 1904—1912). У 1911 годзе разам з Аляксандрам Парчэўскім заснаваў праектна-будаўнічае бюро „Architekt“[3].
Пасля Першай сусветнай вайны вярнуўся ў 1918 годзе ў Каўнас. У 1919—1925 гадах займаў пасаду галоўнага інжынера ўпраўлення дарог міністэрства шляхоў зносін Літоўскай Рэспублікі[3]. Аўтар кнігі на літоўскай мове пра рамонт і ўтрыманне дарог „Vieškeliai ir paprastieji keliai, jų taisymas ir laikymas“ (Kaunas: Valstybės sp., 1925).
Пахаваны на цвінтары касцёла Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі ў мястэчку Жэймей Ёнаўскага раёна, пабудаванага па ягоным праекце 1899 года ў 1906 годзе[3].
Аўтар праектаў каля 30 будынкаў у Вільнюсе і каля 30 касцёлаў па ўсёй Літве і ў Беларусі. Найважнейшыя праекты: крыты рынак (хале; 1904—1906); праект рэканструкцыі Гарадской залы ў Вільні пасля пажару (1907—1912); Польскі тэатр на Пагулянцы (вул. Басанавічаус 13, 1912—1913, сумесна з Аляксандрам Парчэўскім) [4]; «калоніі» Зямельнага банка і Юзэфа Монтвіла. Праектаваў жылыя дамы з рысамі стылю мадэрн у Вільнюсе на вуліцах Тума-Вайжганта 4/1, 7 (1911), Піліма 5 (1910), Каштону 1, драўляны дом на вуліцы П. Скарынас 5 (абодва 1913). Сааўтар праекта мячэці ў Каўнасе (1930) і іншых будынкаў.
Касцёл у Відзах | Тэатр на Пагулянцы | Касцёл у Кернаве | Касцёл Беззаганнага Зачацця |
Вацлаў Міхневіч на Вікісховішчы |