У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Наўроцкі. Васіль Карнеевіч Наўро́цкі[1] (11 лютага 1897 — 6 кастрычніка 1975) — вучоны ў галіне гігіены, прафесар (1934), акадэмік Акадэміі медыцынскіх навук СССР (1960), Заслужаны дзеяч навукі Украінскай ССР (1968).
Нарадзіўся ў вёсцы Дзедна[1] Бабруйскага павета Мінскай губерні. У 1921 годзе скончыў медыцынскі факультэт Харкаўскага ўніверсітэта. У 1921—1924 гадах працаваў сельскім урачом[1]. У 1924—1927 гадах інспектар працы ў Данбасе[2]. З 1927 года працаваў у горадзе Харкаў ва Украінскім навукова-даследчым інстытуце гігіены працы і прафесійных хвароб, пасаду дырэктара якога займаў у 1941—1945 гадах. Адначасова з 1930 года дацэнт, з 1934 года прафесар кафедры гігіены працы Харкаўскага медыцынскага інстытута[2]. У 1939 годзе абараніў доктарскую дысертацыю на тэму «Гигиена труда и техника безопасности в производствах нитро- и аминосоединений бензола»[2]. У 1942—1943 гадах В. К. Наўроцкі ў Новасібірскім інстытуце ўдасканалення ўрачоў на пасадзе загадчыка кафедры гігіены працы[2]. З 1944 года — загадчык кафедры гігіены працы і прафесійных хвароб Украінскага інстытута ўдасканалення ўрачоў у Харкаве.
Аўтар больш за 140 навуковых прац (у тым ліку 5 манаграфій і падручніка)[2] па гігіене працы ў хімічнай, вугальнай, горнаруднай, металургічнай прамысловасці, праблемах сілікозу, па эксперыментальна прамысловай таксікалогіі.
Сярода апублікаванага:
Таксама В. К. Наўроцкі ўзначальваў Рэспубліканскую камісію Акадэміі навук Украінскай ССР па барацьбе з сілікозам, уваходзіў у склад праўленняў Усесаюзнага і Украінскага таварыстваў гігіеністаў, быў старшынёй Харкаўскага таварыства гігіеністаў, рэдактарам рэдакцыйнага аддзела «Гігіена» 2-а выдання Вялікай медыцынскай энцыклапедыі і Малой медыцынскай энцыклапедыі[2].