У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ладыгін.
Барыс Іванавіч Лады́гін[1] (29 студзеня 1896, г. Сквіра, Кіеўская вобласць, Украіна — 31 кастрычніка 1981) — беларускі вучоны ў галіне дарожнага будаўніцтва. Член-карэспандэнт Акадэміі навук БССР (1959), доктар тэхнічных навук (1957), прафесар (1958). Заслужаны работнік вышэйшай школы РСФСР[2]. Дачка Вольга Барысаўна Ладыгіна — беларускі архітэктар.
Скончыў Петраградскі інстытут інжынераў шляхоў зносін у 1921 годзе. З 1926 года кансультант будаўніча-транспартнай секцыі Дзяржплана БССР, з 1929 года начальнік сектара Галоўдартранса БССР, у 1931—1938 гадах загадчык секцыяй Беларускага навукова-даследчага аўтадарожнага інстытута. З 1938 года асістэнт, дацэнт, з 1946 г. загадчык кафедры, у 1951—1953 гадах дэкан, прафесар Саратаўскага аўтамабільна-дарожнага інстытута(руск.) бел.. З 1958 г. загадчык кафедры, з 1966 г. прафесар-кансультант Беларускага політэхнічнага інстытута[2].
Працы ў галіне будаўніцтва(ням.) бел. і ўдасканалення дарожных пакрыццяў. Распрацаваў прынцыпы класіфікацыі грунтоў і склаў карты тыповых грунтоў Беларусі. Вызначыў умовы тэхніка-эканамічнай мэтазгоднасці прымянення мясцовых каменных матэрыялаў і ў прыватнасці слабых пясчанікаў ў дарожным будаўніцтве. Сфармуляваў умовы трываласці і даўгавечнасці дарожных бетонаў, сістэматызаваў іх паказчыкі[2].
Аўтар 59 навуковых прац, 84 вынаходніцтваў[2].
У шлюбе з Арыяднай Пампееўнай Александроўскай, сястрой беларускай спявачкі Ларысы Александроўскай, меў дачок Вольгу (1922—2008), кая стала архітэктарам, і Арыядну (нар. 1927), якая стала вучоным-эстэтыкам і музычным крытыкам.