У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Андронік.
Андронік I Камнін (грэч.: Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός; 1118 — 12 верасня 1185) — візантыйскі імператар, апошні прадстаўнік дынастыі Камнінаў на канстанцінопальскім прастоле. Продак дынастыі Вялікіх Камнінаў, якая кіравала ў Трапезунце.
За сваё бурнае жыццё, падобнае на прыгодніцкі раман, Андронік паспеў змяніць мноства абліччаў: ворага імперыі, турэмнага вязня, палітычнага эмігранта, улюбёнца сталічнага насельніцтва, праціўніка «лацінян» і прыхільніка простага народа. Быўшы моцным і храбрым чалавекам, ён быў вельмі прыгожы і адрозніваўся асцярожнасцю і хітрасцю[12]. З’яўляючыся пляменнікам Іаана II і ўнукам Аляксея I і маючы з часоў свайго бацькі абгрунтаваныя правы на прастол, Андронік у выніку змог ажыццявіць уласныя мары аб ўладзе.
Пасля смерці стрыечнага брата, імператара Мануіла I, Андронік стаў рэгентам пры яго спадчынніку Аляксеі II. У далейшым ён захапіў уладу, спачатку забіўшы ўдаву імператара — Марыю Антыяхійскую, а затым і іх адзінага сына[13]. Пачатак валадарання Андроніка быў адзначаны доўгачаканымі рэформамі, але ў выніку ён ператварыў сваю краіну ў царства тэрору. Унутраная бязладзіца прыцягнула нарманаў, пасля чаго жыхары Канстанцінопаля зрынулі кіраўніка, перадаўшы прастол яго палітычнаму праціўніку — Ісаку II Ангелу. Той аддаў Андроніка на волю натоўпу, ад якога яго чакала пакутлівая смерць. З гэтага моманту ў Візантыі пачаўся працэс заняпаду, які скончыўся захопам Канстанцінопаля ў 1204 годзе ўдзельнікамі чацвёртага крыжовага паходу і распадам імперыі[14].