Прыго́дніцкая літарату́ра (таксама авантурны раман, ад фр.: aventure) — жанр рамана, які сфарміраваўся у сярэдзіне XIX стагоддзя[1].
Жанру папярэднічала такая літаратурная плынь у еўрапейскай культуры, як рамантызм і неорамантызм, з ўласцівым імкненнем ўцячы ад мяшчанскай штодзённасці ў свет экзотыкі і гераічнасці. Прыгодніцкая літаратура абапіраецца на досвед шматстайных літаратурна-мастацкіх апавядальных жанраў з авантурна-займальная ўсталёўкай, якія атрымалі развіццё значна раней — рыцарскі эпас XII—XVI стст., раманы барока («Астрэя» д’Юрфе і г.д.), круцельскія раманы прыгод, літаратура вандраванняў XVII–XVIII стст. і гатычны раман прадрамантызма з яго скажонасцямі, таямніцамі і жахамі[2].
У прыгодніцкім рамане прыкметна выяўленае дзяленне персанажаў на герояў і злыдняў, а падзеі развіваюцца ярка і імкліва. Сюжэту ўласцівая таямнічасць і авантура, а героям — перажыванні, харызматычнасць, яркасць характараў і эмацыйнасць. Адметны ўплыў на зараджэнне прыгодніцкай літаратуры аказалі гатычныя ды гістарычныя раманы Вальтара Скота, Віктора Гюго, ды іншых класікаў. А ў фарміраванне жанру ўнёсак зрабілі майстры неорамантычнай прозы Аляксандр Дзюма і Роберт Льюіс Стывенсан. Напачатку вылучаліся гісторыка-прыгодніцкія творы («Тры мушкецёра», «Каралева Марго» А. Дзюма), сацыяльна-прыгодніцкія («Граф Монтэ-Крыста» А. Дзюма, «Парыжскія таямніцы» С. Эжэна). Таксама аднімі з першых узораў прыгодніцкай літаратуры з’явіліся «марскія раманы» Ф. Марыэта і серыя раманаў з амерыканскага жыцця Ф. Купера.
Перыяд канцу XIX – пачатку XX ст. стаў «Залатым векам» прыгодніцкага жанру. Да гэтага перыяду з жанру ўжо вылучылася дастаткова багата падвідаў — кнігі пра пошукі скарбаў, пра піратаў, пра індзейцаў, марскія раманы, каланіяльныя, шпіёнскія, рабінзанада, і іншыя.