wd wp Пошук:
    ⬜

    Аляксандр Мікалаевіч Весялоўскі

    У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Весялоўскі.

    Аляксандр Мікалаевіч Весялоўскі (4 (16) лютага 1838, Масква — 10 (23) кастрычніка 1906, Санкт-Пецярбург) — рускі гісторык літаратуры, прафесар Пецярбургскага ўніверсітэта (з 1870), акадэмік (з 1877), брат літаратуразнаўца і акадэміка Аляксея Мікалаевіча Весялоўскага(руск.) бел..

    Біяграфія

    Па заканчэнні 2-й Маскоўскай гімназіі(руск.) бел. ў 1854 годзе паступіў на гісторыка-філалагічны факультэт Маскоўскага ўніверсітэта(руск.) бел.. Займаўся галоўным чынам пад кіраўніцтвам прафесараў Ф. І. Буслаева, В. М. Бадзянскага і П. М. Кудраўцава(руск.) бел.. Па заканчэнні курса (1859) каля года служыў гувернёрам у сям’і рускага пасла ў Іспаніі князя М. А. Галіцына(руск.) бел., пабываў у Італіі, Францыі і Англіі. У 1862 камандзіраваны за мяжу для падрыхтоўкі да прафесарскага звання: звыш года займаўся ў Берліне; ў 1863 годзе вывучаў славістыку ў Празе[3], у Чэхіі і, нарэшце, у Італіі.

    Аляксандр Мікалаевіч Весялоўскі памёр 23 кастрычніка 1906 года. Пахаваны на Новадзявочых могілках Санкт-Пецярбурга[4].

    Навуковая творчасць

    Прабыў некалькі гадоў у Італіі і надрукаваў сваю ​​першую вялікую працу, па-італьянску, у Балонні («Il paradiso degli Alberti» у «Scelte di curiosita litterarie» за 1867—1869 гг.). Пасля гэтая праца была перароблена аўтарам па-руску і прадстаўлена ім на суісканне ступені магістра ў Маскоўскі ўніверсітэт («Віла Альберці», новыя матэрыялы для характарыстыкі літаратурнага і грамадскага пералому ў італьянскім жыцці XIV — XV стст., Масква, 1870). Прадмова да выдання тэксту, упершыню адшуканага Весялоўскім, даследаванне пра аўтара гэтага рамана і яго адносіны да сучасных літаратурных плыняў былі прызнаныя замежнымі аўтарытэтнымі вучонымі (Фелікс Лібрэхт(англ.) бел., Гаспары(руск.) бел., Кёрцінг(руск.) бел. і іншыя), у многіх адносінах узорнымі, але сам твор, які прыпісваецца аўтарам Джавані дэ Прата(італ.) бел., уяўляе толькі гістарычны інтарэс. Весялоўскі паказаў на асаблівае значэнне, якое ён надае вывучэнню падобных помнікаў у сувязі з пытаннем аб т. зв. пераходных перыядах у гісторыі, і выказаў яшчэ ў 1870 г. («Маскоўскія ўніверсітэцкія весткі», № 4) свой ​​агульны погляд на значэнне італьянскага Адраджэння — погляд, які падтрымліваўся ім і пасля ў артыкуле «Супярэчнасці італьянскага Адраджэння» («Часопіс Міністэрства народнай асветы», 1888), але ў больш глыбокай і ўдумлівай фармулёўцы.

    З іншых работ А. М. Весялоўскага, якія маюць дачыненне да той жа эпохі Адраджэння ў розных краінах Еўропы, варта адзначыць шэраг нарысаў, якія друкаваліся пераважна ў «Весніку Еўропы»: пра Дантэ (1866), Джардана Бруна (1871), Франчэска дэ Барберыні і Бакача («Бяседа», 1872), Рабле (1878), Роберта Грына (1879) і іншых. З наступнай сваёй дысертацыяй, на ступень доктара, Весялоўскі ўступіў у іншую вобласць навуковых пошукаў: гісторыка-параўнальнага вывучэння агульнанародных паданняў («Славянскія паданні пра Саламона і Кітаўраса і заходнія легенды пра Марольфа і Мерліна», СПб., 1872), прычым у асобным артыкуле растлумачыў значэнне гісторыка-параўнальнага метаду, якога ён выступіў змагаром («Часопіс Міністэрства народнай асветы», ч. CLII). Пытання пра параўнальнае вывучэнне казачных тэм, абрадавых паданняў і звычаяў Весялоўскі датычыўся ўжо ў адной з самых ранніх сваіх работ (1859 г.), а пасля ў двух італьянскіх артыкулах (аб народных паданнях у паэмах Ант. Пугі, «Atteneo Italiano», 1866 г.; аб матыве «пераследуемай прыгажуні» ў розных помніках сярэднявечнай літаратуры, з нагоды італьянскай навелы пра каралеўну дакійскую; Піза, 1866). У пазнейшай працы аўтар прадставіў шырокае даследаванне з гісторыі літаратурных зносін паміж Усходам і Захадам, прасачыўшы пераходы саламонаўскіх паданняў ад помнікаў індыйскай літаратуры, яўрэйскіх і мусульманскіх легенд да пазнейшых адгалоскаў іх у рускіх духоўных вершах і, на ўскраінах Заходняй Еўропы, у кельцкіх народных паданнях. Адстойваючы тэорыю літаратурных запазычанняў (Бенфей(руск.) бел., Данлап-Лібрэхт, Пыпін) у процівагу ранейшай школе (Якаб Грым(руск.) бел. і яго паслядоўнікі), якія тлумачаць падабенства розных паданняў у індаеўрапейскіх народаў агульнасцю іх крыніцы ў праіндаеўрапейскім паданні, Весялоўскі адцяніў важнае значэнне Візантыі ў гісторыі еўрапейскай культуры і паказаў на яе пасрэдніцкую ролю паміж Усходам і Захадам.

    Пасля Весялоўскі неаднаразова вяртаўся да прадмета сваёй дысертацыі, дапаўняючы і збольшага выпраўляючы выказаныя ім раней здагадкі (пар. «Новыя даныя да гісторыі саламонаўскіх паданняў» у «Запісках 2-га аддзялення Акадэміі навук», 1882). Акрамя названага сюжэта, ім былі з асаблівай падрабязнасцю вывучаны цыклы паданняў пра Аляксандра Вялікага («Да пытання аб крыніцах сербскай Александрыі» — «З гісторыі рамана і аповесці», 1886), «Аб траянскіх дзеяннях» (ibid., т. II; там жа разбор аповесцяў пра Трышчана, Баву і Атылу), «Аб імператары, які вяртаецца» (Адкрыцці Мяфодзія і візантыйска-германская імператарская сага) і іншыя ў шэрагу нарысаў пад агульнай назвай «Досведы па гісторыі развіцця хрысціянскіх легенд» («Часопіс Міністэрства народнай асветы» за 1875—1877 гг.). Даследаванні Весялоўскага па народнай славеснасці і менавіта па фальклору ў цесным сэнсе слова (параўноўванне падобных павер’яў, паданняў і абрадаў у розных народаў) рассеяны ў розных яго працах пра помнікі старажытнай пісьменнасці і ў яго справаздачах аб новых кнігах і часопісах па этнаграфіі, народазнаўству і т. п., справаздачах, якія друкаваліся пераважна ў «Часопісе Міністэрства народнай асветы».

    Весялоўскі неаднаразова звяртаўся і да разгляду пытанняў па тэорыі славеснасці, абіраючы прадметам сваіх чытанняў ва ўніверсітэце на працягу некалькіх гадоў «Тэорыю паэтычных родаў у іх гістарычным развіцці». У друку да гэтага часу з’явіліся толькі нешматлікія артыкулы, якія маюць дачыненне да вызначанай задачы. Адзначым па пытанні аб паходжанні лірычнай паэзіі рэцэнзію Весялоўскага на «Матэрыялы і даследаванні П. П. Чубінскага» (гл. «Справаздача аб 22-м прысуджэнні ўзнагарод графа Уварава», 1880); далей — артыкул: «Гісторыя або тэорыя рамана?» («Запіскі 2-га аддзялення Акадэміі навук», 1886). Разгляду розных тэорый аб паходжанні народнага эпасу (пар. «Нататкі і сумненні аб параўнальным вывучэнні сярэднявечнага эпасу», «Часопіс Міністэрства народнай асветы», 1868) прысвечаны цэлы шэраг даследаванняў, прычым агульныя погляды аўтара выкладзены ў розных артыкулах яго з нагоды новых кніг: «Параўнальная міфалогія і яе метад», з нагоды працы Анджэла дэ Губернаціс[en] («Веснік Еўропы», 1873 года); «Новая кніга пра міфалогію», з нагоды дысертацыі Ваяводскага(руск.) бел. (ibid., 1882); «Новыя даследаванні аб французскім эпасе» («Часопіс Міністэрства народнай асветы», 1885). Хоць Весялоўскі паставіў вывучэнне народнага эпасу на глебу параўнальнага разгляду матэрыялу вусных і кніжных паданняў у розных літаратурах, але галоўным аб’ектам сваіх даследаванняў ён выбраў рускі народны эпас (гл. «Паўднёва-рускія быліны» у «Запісках 2-га аддзялення Акадэміі навук», 1881—1885 гг., і шэраг дробных артыкулаў у «Часопісе Міністэрства народнай асветы»), а з другога боку, распачаў серыю «У пошуку ў галіне рускіх духоўных вершаў» («Запіскі 2-га аддзялення Акадэміі навук», з 1879 г.), якія працягваюць выходзіць асобнымі выпускамі дагэтуль, амаль штогод; утрыманне гэтых «У пошуку» вельмі разнастайнае, і часцяком матывы духоўнай народнай паэзіі служаць толькі падставай для самастойных экскурсаў у розныя вобласці літаратуры і народнага жыцця (напрыклад, экскурс пра скамарохаў і шпільманах у IV выпуску), а ў прыкладаннях надрукаваныя ўпершыню многія тэксты старажытнай пісьменнасці на розных мовах. Весялоўскі праявіў рэдкія здольнасці да моў і, не будучы лінгвістам у цесным сэнсе слова, засвоіў большасць неаеўрапейскіх (сярэднявечных і найноўшых) моў, шырока карыстаючыся гэтай перавагай для сваіх гісторыка-параўнальных даследаванняў. Наогул, у сваіх шматлікіх і разнастайных працах Весялоўскі выказваў выдатную эрудыцыю, строгасць прыёмаў крытыкі ў распрацоўцы матэрыялаў і чуласць даследчыка (па перавазе аналітыка), які, вядома, можа часам памыляцца ў выказваных гіпотэзах, але заўсёды засноўваў свае меркаванні на навукова магчымых і верагодных меркаваннях і прыводзіў у пацверджанне больш-менш важкія факты.

    Працы

    Пералік прац Весялоўскага да 1885 года, якія змяшчаліся пераважна ў розных перыядычных выданнях, быў складзены ў 1888 годзе: «Паказальнік да навуковых прац А. М. В., 1859 — 1885» (СПб.). Яго працы (збольшага названыя вышэй) друкаваліся ў варонежскіх «філалагічных запісках(руск.) бел.», «Часопісе Міністэрства народнай асветы», у «Заходняй Акадэміі» і ў «Archiv für Slavische Philologie». У 1891 г. выйшаў першы том перакладу Весялоўскага «Дэкамерона» Бакача і надрукаваны артыкул яго «Настаўнікі Бакача» («Веснік Еўропы»). Характарыстыку прац Весялоўскага па вывучэнню народнай літаратуры гл. у А. М. Пыпіна: «Гістор. руск. этнаграфіі» (1891, т. II, 252—282); там жа ў дадатку (423—427) змешчана кароткая яго аўтабіяграфія.

    Прызнанне

    У кастрычніку 2006 у Інстытуце рускай літаратуры РАН (Пушкінскі дом) прайшла канферэнцыя да 100-годдзя з дня смерці вучонага[5].

    Выданні

    Літаратура

    Спіс твораў

    Кнігі

    Артыкулы

    Зборы сачыненняЎ

    Бібліяграфія

    Спасылкі

    Зноскі

    1. 1 2 Гудзий Н. К., Гусев В. Е. Веселовский // Краткая литературная энциклопедия — М.: Советская энциклопедия, 1962. — Т. 1.
    2. 1 2 Great Russian Encyclopedia — М.: Большая российская энциклопедия, 2004. Праверана 5 лістапада 2021.
    3. ↑ Отчёты Веселовского о занятиях во время заграничной командировки за 1862—1863 гг. в «Часопісе Міністэрства народнай асветы», ч. CXVIII — CXXI.
    4. ↑ Могила А. Н. Веселовского на Новодевичьем кладбище Санкт-Петербурга
    5. ↑ Пушкинский Дом (ИРЛИ РАН) > Научная деятельность > Конференции > Александр Веселовский
    Тэмы гэтай старонкі (31):
    Катэгорыя·Вучоныя паводле алфавіта
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Запыты на пераклад з рускай
    Катэгорыя·Нарадзіліся ў 1838 годзе
    Катэгорыя·Памерлі 23 кастрычніка
    Катэгорыя·Кавалеры ордэна Святога Уладзіміра 3 ступені
    Катэгорыя·Памерлі ў 1906 годзе
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Спасылка на Вікісховішча непасрэдна ў артыкуле
    Катэгорыя·Філолагі Расіі
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы пра асоб, для якіх не існуюць старонкі віду «І. Іпб. Прозвішча»
    Катэгорыя·Кавалеры ордэна Белага арла (Расійская імперыя)
    Катэгорыя·Нарадзіліся 16 лютага
    Катэгорыя·Выпускнікі Другой Маскоўскай гімназіі
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы пра асоб, для якіх не існуюць старонкі віду «Імя Прозвішча»
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з ручной вікіфікацыяй альма-матар у картцы
    Катэгорыя·Кавалеры ордэна Святой Ганны 1 ступені
    Катэгорыя·Кавалеры ордэна Святой Ганны 2 ступені
    Катэгорыя·Кавалеры ордэна Святога Уладзіміра 2 ступені
    Катэгорыя·Правадзейныя члены Санкт-Пецярбургскай акадэміі навук
    Катэгорыя·Выпускнікі гісторыка-філалагічнага факультэта Маскоўскага ўніверсітэта
    Катэгорыя·Кавалеры ордэна Святога Станіслава 1 ступені
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з ручной вікіфікацыяй месца нараджэння ў картцы
    Катэгорыя·Асобы
    Катэгорыя·Даследчыкі славянскага паганства
    Катэгорыя·Пахаваныя на Новадзявочых могілках (Санкт-Пецярбург)
    Катэгорыя·Акадэмікі Сербскай акадэміі навук і мастацтваў
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з ручной вікіфікацыяй месца смерці ў картцы
    Катэгорыя·Памерлі ў Санкт-Пецярбургу
    Катэгорыя·Нарадзіліся ў Маскве
    Катэгорыя·Аўтары Энцыклапедычнага слоўніка Бракгаўза і Эфрона
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з крыніцамі з Вікідадзеных