У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Мартыненка.
Алег Рыгоравіч Мартыненка (12 сакавіка 1936, Краматорск — 1 снежня 2012, Мінск) — савецкі і беларускі фізік. Па нацыянальнасці — украінец. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1991; член-карэспандэнт з 1989), доктар тэхнічных навук (1973), прафесар (1978). Заслужаны дзеяч навукі Беларусі (2001). Брат механіка Юрыя Мартыненкі (1945—2012).
Мартыненка нарадзіўся ў Краматорску (Украіна), атрымаў адукацыю ў Маскоўскім аўтадарожным інстытуце і Чэшскім вышэйшым тэхнічным вучылішчы. З 1963 г. ён працаваў у Інстытуце цепла- і масаабмену імя А. В. Лыкава АН БССР, з 1966 г. — у якасці загадчыка лабараторыяй і намесніка дырэктара, у 1988—2003 гг. — на пасадзе дырэктары інстытута. Адначасова выкладаў у БДУ, загадваў кафедрай цеплафізікі фізічнага факультэта БДУ (1988—1997), з’яўляўся галоўным рэдактарам «Інжынерна-фізічнага часопіса» (1988—2003).
Мартыненка з’яўляўся ініцыятарам шэрагу навуковых праграм і праектаў у вобласці энергетыкі. Ён быў кіраўніком стварэння Канцэпцыі развіцця атамнай энергетыкі ў Рэспубліцы Беларусь, узначальваў НПРП «Энергетычная стратэгія» Міністэрствы энергетыкі Рэспублікі Беларусь. Сярод яго вучняў — 6 дактароў і 37 кандыдатаў навук.
Пахаваны на Усходніх могілках Мінска.
Навуковыя працы Мартыненка прысвечаны цеплафізіцы. Атрымалі вядомасць яго працы па канвектыўным цеплаабмене, распаўсюджанні лазернага выпраменьвання ў турбулентнай атмасферы (аэратэрмаоптыка), віхравым цячэнні вадкасці, працэсах утварэння дысіпатыўных структур, пераносу цяпла і выпраменьвання ў гетэрагенных асяроддзях, метадам разліку і стварэння цеплаабменных прылад.
У 2002 годзе «за распрацоўку навуковых асноў, стварэнне і ўкараненне новых энергаэфектыўных цепламасаабменных тэхналогій і абсталяванні для энергетычнага комплексу і іншых галін народнай гаспадаркі» Мартыненка быў ганараваны Дзяржаўнай прэміяй Рэспублікі Беларусь.
Мартыненко является автором свыше 100 изобретений и 400 научных работ, среди которых: