Stípa pennáta — від траў з роду кавыль (Stipa) сямейства метлюжковыя (Gramineae).
Відавы эпітэт паходзіць ад лац.: pennatus — пяро, яго расліна атрымала за мяккія валаскі, што нагадваюць пер’е, якімі пакрыта яго доўгі асцюк.
Гемікрыптафіт. Утварае шчыльную дзярніну, з якой растуць сцеблы да 1,1 м вышынёй.
Сцеблы голыя або слаба-шурпатыя пад вузламі. Сцябловае лісце 4-16 см даўжынёй і да 1,2-3 мм шырынёй, звонку востра-поўсцевая ад шчацінак, якія адхіляюцца. Бясплодныя каласы шэра-зялёныя, 10-15 см даўжынёй, карацей сцябла; лісце знізу голае і гладкае, зверху голае або злёгку шурпатае; язычкі яйкападобна-даўгаватыя, з адтатурчанай трохкутнай верхавінай.
з 8-17 каласоў; яго вось 11-18 см даўжынёй, голы, на ніжнім вузле з пэндзлікам валасінак; каласковыя лускі 5-7,5 см даўжынёй; ніжняя кветкавая луска 17-21 мм даўжынёй, дзве краявыя палоскі валасінак не даходзяць да аснавання асцюка, сярэдняя значна даўжэй бакавых; асцюк у ніжняй частцы закручаны, часткова шурпаты, у верхняй — пёрысты; голая частка асцюка жаўтлявая, пазней карычневая.
Цвіце ў маі-чэрвені. Плоданасіць у чэрвені-ліпені. Размнажаецца насеннем[3].
Месцы пасялення — Цэнтральная і Усходняя Еўропа, Перадкаўказзе, Сібір, поўнач Сярэдняй Азіі.
Расліна шырока распаўсюджаная ў стэпах Расіі і Казахстана, таксама асобныя невялікія астраўкі сустракаюцца ў лесастэпавай зоне Заходняй Сібіры на цёплых паўднёвых схілах.
На Украіне — Палессе, баравая тэраса Дняпра, Усходні лесастэп, рачныя і прыморскія пяскі стэпавай частцы краіны. Па рэгіёнах: Кіеўская, Сумская, Чаркаская, Днепрапятроўская, Харкаўская, Данецкая, Луганская, Херсонская, Запарожская вобласці, Крым. Папуляцыі сустракаюцца спарадычна, займаюць невялікую плошчу, што звязана з экалагічнымі асаблівасцямі віду. Пры спрыяльных умовах, асабліва адсутнасці значнага выпасу, дасягае ўзроўню дамінанта.
Сухія бедныя псамафітна-стэпавыя цэнозы баравінных пяшчаных тэрас і прыморскіх пяскоў. У стэпавай зоне сустракаецца таксама на супяшчаных глебах, па схілах бэлек. Ксерафіт, псамафіт.
Паводле The Plant List на 2010 год[4], у сінаніміку віду ўваходзяць:
Гэты від часта вырошчваюць у садках ў якасці дэкаратыўнага расліны.
Пагрозамі з’яўляюцца антрапагенныя фактары: перевыпас свойскай жывёлы, распрацоўка пяшчаных кар’ераў, аблясенне тэрыторыі. Прыродныя: вузкая эколага-цэнатычная амплітуда, нізкая канкурэнтная здольнасць. Пры ўмове запаведнага рэжыму, пасля пашавай дэмутацыі, аднаўляецца адносна добра, але на наступных стадыях сукцэсіі знікае. Занесены ў Чырвоную кнігі Украіны, прыродаахоўны статус — «уразлівы». Ахоўваецца ў Луганскім(руск.) бел. (аддзяленне «Стральцоўскі стэп») і Украінскім стэпавым(руск.) бел. запаведніках і іншых ахоўных аб’ектах[5].
Сустракаецца на тэрыторыі 15 запаведнікаў, размешчаных у еўрапейскай часткі Расіі, на Каўказе і ў Сібіры, а таксама ў шэрагу стэпаў-заказнікаў. На ахоўных участках неабходны кантроль за станам папуляцый[6].