Amoebozoa (ад грэч.: αμοιβή «змена») — прасцейшыя жывыя арганізмы.
У амёб няправільная, пастаянна зменлівая форма. Найбольш вядомы від — амёба звычайная (Amoeba proteus). Цела 15 мкм — 3 мм, пастаяннай формы не маюць. Перамяшчаюцца з дапамогай часовых вырастаў (псеўдаподыяў). Хуткасць руху 0,5—3 мкм/мін. Маюдь ядро, пульсуючую і стрававальную вакуолі.
Міксаміцэты (слізевікі) маюць вегетатыўнае цела ў выглядзе слізістай, без абалонкі шмат’ядзернай (ядры дыплоідныя) пратаплазмы — плазмодыя дыяметрам ад некалькіх міліметраў да 1 м. Здольнаыя да актыўных амёбападобных рухаў.
Амёбы трапляюцца ў прэсных, саленаватых, марскіх водах, часта ў прыбярэжным пяску, глебе; асобныя паразітуюць у кішэчніку жывёл і чалавека (напр., дызентэрыйная амёба), выклікаюць амёбіяз.
Слізевікі трапляюцца ў глебе, гнілых пнях, пад карой, апалым лісцем. На святло выпаўзаюць для ўтварэння на субстраце пладовых цел.
Амёбы жывяцца бактэрыямі, водарасцямі, прасцейшымі. У слізевікоў пераважна сапратрофны тып жыўлення.
Амёбы размнажаюцца бясполым спосабам (дзяленнем). У неспрыяльных умовах акругляюцца, укрываюцца 2-слаёвай шчыпьнай абалонкай (інцыстуюцца).
Для слізевікоў уласціва ўтварэнне пладовых цел (спарангіяў і эталіяў), у якіх фарміруюцца гаплоідныя споры (у вадзе прарастаюць у зааспоры, у вільготным асяроддзі — у міксамёбы). Пры іх капуліраванні парамі ўтвараюцца дыплоідныя міксамёбы, якія шматразова дзеляцца, растуць і фарміруюць плазмодый. Пры неспрыяльных умовах (сухасць субстрату, нізкая тэмпература, адсутнасць корму) плазмодый ператвараецца склероцый.