У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Цытовіч.
Юзаф Цытовіч (польск.: Józef Cytowicz, лац.: Josephus Cytowicz) (6 кастрычніка 1771, в. Добрае каля Мсціслава — 17 чэрвеня 1846, Цярнопаль) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў; доктар філасофіі і тэалогіі, прафесар Полацкай езуіцкай акадэміі.
14 жніўня 1792 г. прыняты ў Таварыства Ісуса, пасля чаго праходзіў выпрабаванні ў Полацкім навіцыяце. Выкладаў граматыку, сінтаксіс ў Магілёве (1793—1794), Віцебску (1794—1795) і Оршы (1795—1796). Вывучаў філасофію (1796—1798), архітэктуру (1798—1799) і тэалогію (1799—1803) ў Полацкім езуіцкім калегіуме[2]. 3 чэрвеня 1802 г. высвечаны на ксяндза[3]. З 1803 па 1810 гг. выкладаў матэматыку і нямецкую мову ў Пецярбургу. 15 жніўня 1809 г. склаў апошнія зарокі. У 1810—1811 гг. — прафесар матэматыкі і нямецкай мовы ў Полацкім езуіцкім калегіуме. У 1811—1812 гг. працуе ў езуіцкай місіі ў Раманаве[2].
Пасля пераўтварэння Полацкага езуіцкага калегіума ў Полацкую езуіцкую акадэмію Ю. Цытовіч зноў вярнуўся ў Полацк, дзе працаваў прафесарам хіміі і натуральнай гісторыі (1813—1817)[4], прафесарам вышэйшай матэматыкі, астраноміі і архітэктуры (1817—1820)[2]. У 1815—1817 гг. — дэкан філософскага факультэта, а ў 1817—1820 гг. — факультета філасофіі і вольных мастацтваў Акадэміі. З 1810 па 1811 і з 1814 па 1820 гг. — прэфект музея[2]. Галоўны рэдактар першага беларускага часопіса «Полацкі штомесячнік»[5].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) з’ехаў у Італію, дзе на працягу года выкладаў тэалогію[6]. У 1822 г. перабраўся ў Аўстрыйскую дзяржаву. У 1822—1831 і 1836—1846 гг. — прафесар фізікі і матэматыкі, а з 10 кастрычніка 1831 г. па 22 мая 1836 г. — рэктар Цярнопальскага езуіцкага калегіума. У 1822 па 1843 гг. быў дарадцам правінцыяла Галіцкай правінцыі Таварыства Ісуса[7].
Памёр 17 чэрвеня 1846 г. у Цярнопалі і пахаваны тамсама на Мікулінецкіх могілках[8].