wd wp Пошук: ⬜

Эміліа Дэ Бона

Эміліа Дэ Бона (італ.: Emilio De Bono; 19 сакавіка 1866, Касана-д’Ада, каля Мілана, Італія — 11 студзеня 1944, Верона, Італія) — італьянскі ваенны дзеяч, маршал Італіі (1936).

Біяграфія

Удзельнік ваенных дзеянняў у Эрытрэі (1887) і ў Лівіі (1911).

У Першую сусветную вайну з 1915 камандаваў 15-м палком берсальераў, затым узначальваў штаб П корпуса, камандаваў брыгадамі «Трапані» і «Савана», 38-й дывізіяй (1916), IX корпусам (1918).

У 1919 годзе далучыўся да сфарміраванага Беніта Мусаліні «Саюзу ветэранаў» і хутка заняў у ім кіруючыя пазіцыі. У кастрычніку 1922 года выбраны квадрумвірам, членам «камітэта чатырох», якому даручана ваеннае кіраўніцтва фашысцкімі сквадрыстамі. Адзін з галоўных ініцыятараў і кіраўнікоў «Паходу на Рым».

З 11 лістапада 1922 па 11 лістапада 1923 года займаў пасаду Генеральнага дырэктара грамадскай бяспекі. З 1 сакавіка 1923 — сенатар. З 11 лістапада 1923 па 20 снежня 1923 года займаў пасаду Генерал-інтэндант паліцыі, а з 20 снежня 1923 па 18 чэрвеня 1924 — Глава Паліцыі. У 1923 залічаны ў фашысцкую міліцыю, 1-ы камандуючы.

З 3 ліпеня 1925 па 18 снежня 1928 — генерал-губернатар Трыпалітаніі. Камандуючы каланіяльнымі войскамі ў Трыпалітаніі з 3 ліпеня 1925 па 18 снежня 1928 года. 18 снежня 1928 — 12 верасня 1929 — намеснік Міністра калоній.

З 22 ліпеня 1928 года — дзяржаўны міністр. 12 верасня 1929 — 17 студзеня 1935 — Міністр калоній. З 18 студзеня 1935 па 27 лістапада 1935 — Вярхоўны камісар Італьянскай Усходняй Афрыкі

З 3 красавіка 1935 па 27 лістапада 1935 — Камандуючы войскамі ва Усходняй Афрыцы. Кіраваў ваеннымі аперацыямі італьянскай арміі ў Эфіопіі, у яго падпарадкаванні знаходзіліся галоўныя сілы італьянскай арміі — 4 армейскіх карпусы. Нягледзячы на поўную перавагу ў жывой сіле і тэхніцы, пацярпеў паражэнне і быў заменены П. Бадолья.

1939—1940 — Інспектар Заморскіх войскаў. У 1940—1941 камандаваў групай армій «Поўдзень», у склад якой увайшлі 3-я армія генерала К. Джэлоза, 2 армейскія карпусы і Албанская група. Пасля гэтага застаўся толькі членам Вялікага фашысцкага савета (ВФС).

З 1943 года — інспектар замежных фарміраванняў. На пасяджэнні Вялікага фашысцкага савета 25 ліпеня 1943 года прагаласаваў за адстаўку Мусаліні. Быў арыштаваны немцамі і на працэсе ў Вероне прысуджаны да смяротнага пакарання. Расстраляны з кулямёта, апошнімі словамі былі: «Жыве Італія!» (італ.: Viva l’Italia!).

Узнагароды

3 кастрычніка 1937 — Кавалер Вышэйшага ордэна Дабравешчання
19 чэрвеня 1936 — Кавалер Вялікага крыжа Савойскага ваеннага ордэна [3].
14 верасня 1920 — Кавалер Вялікага крыжа ордэны Кароны Італіі.
Кавалер Вялікага крыжа Каланіяльнага ордэна Зоркі Італіі.
10 жніўня 1928 — Вялікі афіцэр Савойскага ваеннага ордэна[4]
8 красавіка 1923 — Вялікі афіцэр ордэна Святых Маўрыкія і Лазара.
1 чэрвеня 1919 — Вялікі афіцэр ордэна Кароны Італіі.
19 верасня 1918 — Камандор Савойскага ваеннага ордэна.[5]
30 снежня 1919 — Камандор ордэна Святых Маўрыкія і Лазара.
13 верасня 1918 — Камандор ордэна Кароны Італіі.
12 студзеня 1919 — Афіцэр ордэна Святых Маўрыкія і Лазара.
13 верасня 1917 — Афіцэр ордэна Кароны Італіі.
28 снежня 1913 — Кавалер Савойскага ваеннага ордэна.[6]
3 красавіка 1913 — Кавалер ордэна Святых Маўрыкія і Лазара.
7 лістапада 1907 — Кавалер ордэна Кароны Італіі.

Літаратура

Чиано Галеаццо, Дневник фашиста. 1939—1943. М.: Издательство «Плацъ», Серия «Первоисточники новейшей истории», 2010, 676 с. ISBN 978-5-903514-02-1

Зноскі

1 2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых дадзеных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
1 2 Emilio De Bono // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
↑ Cavaliere di Gran Croce dell’Ordine Militare d’Italia Emilio De Bono, Maresciallo d’Italia (італ.)
↑ Grande Ufficiale dell’Ordine Militare d’Italia Emilio De Bono, Maresciallo d’Italia(італ.)
↑ Commendatore dell’Ordine Militare d’Italia(італ.)
↑ Cavaliere Ordine Militare d’Italia(італ.)

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Эміліа Дэ Бона
Біяграфія на сайце hrono.ru
Біяграфія на сайце Сената Італьянскай Рэспублікі (італ.)

‎