У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Эдуард. Эдуард Вэстмінстэрскі (англ.: Edward of Westminster, або Эдуард Ланкастэрскі (англ.: Edward of Lancaster); 13 кастрычніка 1453, Вэстмінстэр — 4 мая 1471, каля Т’юксберы, Глостэршыр) — спадчынны прынц Англіі і Ірландыі, адзінае дзіця англійскага караля Генрыха VI і яго жонкі Маргарыты Анжуйскай, прынц Уэльскі (з 1454 года), герцаг Корнуальскі і граф Чэстэр (па нараджэнні).
Шлюб паміж бацькамі Эдуарда Вэстмінстэрскага быў заключаны яшчэ 1445 годзе. З-за таго, што з цягам часу вар’яцтва караля Генрыха VI праяўлялася ўсё больш, нечаканая цяжарнасць каралевы Маргарыты Анжуйскай выклікала шматлікія і розныя плёткі. Лічылі, што бацька дзіцяці не Генрых, а нейкі невядомы палюбоўнік. Аднак кароль прызнаў нованароджанага сваім сынам і прысвоіў тытул 5-га прынца Уэльскага як свайму спадчынніку.
Неўзабаве пасля гэтага ў 1455 годзе бітвай пры Сент-Олбансе пачалася Вайна Пунсовай і Белай ружы. У 1460 годзе Рычард, 3-і герцаг Ёркскі, пасля перамогі над каралеўскай войскам у бітве пры Нартгемптане ўвайшоў у Лондан і абвясціў сябе спадчыннікам прастола ў абыход правоў сына Генрыха VI, Эдуарда Вэстмінстэрскага. У адказ Маргарыта Анжуйская сабрала сілы васалаў дому Ланкастэраў і ў бітве пры Уэйкфілдзе разбіла армію Рычарда Ёрка, які ў гэтай бітве загінуў. Тым не менш, у 1461 годзе старэйшы сын Рычарда, Эдуард, граф Марш, заняў трон Англіі пад імем Эдуарда IV. Маргарыта Анжуйская з сынам Эдуардам была вымушана бегчы ў Шатландыю, адтуль у Уэльс і, нарэшце, у Францыю, каб выйграць час і сабраць новую армію.
У 1470 годзе найуплывовая фігура ў англійскай палітыцы XV стагоддзі, «стваральнік каралёў» Рычард Невіл, 16-ы граф Уорык, пасварыўся з Эдуардам IV, саюзнікам якога ён быў раней, і перайшоў на бок Генрыха VI. З дапамогай Уорыка кароль Генрых ізноў заняў прастол Англіі, а Эдуард IV быў вымушаны бегчы. У снежні 1470 года Эдуард Вэстмінстэрскі, прынц Уэльскі, ажаніўся з дачкой графа Уорыка, Ганнай Невіл.
Вясной 1471 года Эдуард IV Ёрк, набраўшы войска, вярнуўся ў Англію і ў бітве пры Барнеце 14 красавіка 1471 года ўшчэнт разбіў армію ланкастэрцаў на чале з графам Уорыкам, які паў на полі бою. Другая армія ланкастэрцаў пад камандваннем Маргарыты Анжуйскай і яе сына Эдуарда Вэстмінстэрскага, даведаўшыся пра гібель Уорыка, пачала адступленне, але яе нагналі ёркцы і ў бітве пры Т’юксберы 4 мая 1471 года яна была разгромлена. У гэтай бітве паў таксама і Эдуард Вэстмінстэрскі[1], стаўшы адзіным у гісторыі Англіі прынцам Уэльскім, які загінуў у бітве.
Існуе некалькі версій таго, як загінуў прынц. Паводле адной, ён паў у баі са зброяй у руках. Паводле іншай, Эдуард быў узяты ў палон пры адступленні пасля бітвы і забіты салдатамі ў прысутнасці Джорджа Плантагенета, герцага Кларэнса, якога палонны беспаспяхова маліў аб выратаванні. Яшчэ адзін варыянт гаворыць, што палонены прынц быў дастаўлены да караля Эдуарду IV. Паміж імі адбылася бурная размова, якая скончылася тым, што кароль кінуўся на Эдуарда з кулакамі, пасля чаго Джордж, герцаг Кларэнс, малодшы брат караля Рычард, герцаг Глостэр, і Уільям Гастынгс, 1-ы барон Гастынгс з Эшбі дэ Ла Зуш, забілі Эдуарда Вэстмінстэрскага.