У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Хаменка. Сяргей Мікалаевіч Хаменка (нар. 21 верасня 1966, Ясінаватая, Данецкая вобласць, УССР, СССР) — беларускі ваеннакамандуючы і дзяржаўны дзеяч. Міністр юстыцыі Рэспублікі Беларусь з 2021 года, экс-намеснік міністра ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь. Генерал-маёр (2014).
Пасля заканчэння школы паступіў у Арджанікідзаўскае вышэйшае ваеннае каманднае Чырванасцяжнае вучылішча імя С. М. Кірава МУС СССР, якое скончыў у 1987 годзе з адзнакай[2].
Праходзіў службу на розных камандных пасадах ва ўнутраных войсках МУС СССР і МУС Рэспублікі Беларусь. Са жніўня 1987 па чэрвень 1993 года — камандзір стралковага ўзвода 490-га канвойнага палка, камандзір патрульнага ўзвода, намеснік камандзіра патрульнай роты, камандзір роты, начальнік штаба — намеснік камандзіра патрульнага батальёна 7-га спецыяльнага матарызаванага палка міліцыі ўпраўлення ўнутраных войск МУС СССР па Сярэдняй Азіі і Казахстане.
З чэрвеня 1993 года — памочнік начальніка штаба, з 2002 года — першы намеснік камандзіра — начальнік штаба патрульнага батальёна вайсковай часці 5448 унутраных войскаў Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь у Мінску.
Са жніўня 1994 па чэрвень 1997 года вучыўся на факультэце памежных і ўнутраных войск Ваеннай акадэміі імя М. В. Фрунзэ (Расія), які скончыў з залатым медалём[2].
У 1997—2007 гадах служыў на пасадах камандзіра стралковага батальёна, намесніка камандзіра — начальніка штаба, першага намесніка камандзіра і камандзіра воінскай часці 5448 унутраных войск МУС Беларусі. Затым — намеснік камандзіра батальёна па баявой падрыхтоўцы воінскай часці 3403 унутраных войск МУС Беларусі.
Са жніўня 2007 па чэрвень 2009 года быў студэнтам факультэта генеральнага штаба ўзброеных сіл Ваеннай акадэміі Рэспублікі Беларусь.
З 2009 года займаў пасаду першага намесніка начальніка штаба ўнутраных войскаў, затым — першага намесніка камандуючага ўнутранымі войскамі — начальніка штаба. 30 чэрвеня 2014 года Сяргею Хаменку прысвоена воінскае званне генерал-маёра[3].
Са жніўня 2014 па 24 снежня 2019 года ўзначальваў Дэпартамент аховы Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь.
24 снежня 2019 года прызначаны намеснікам Міністра ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь[4].
18 кастрычніка 2021 года вызвалены ад пасады намесніка Міністра ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь і звольнены ў запас па ўзросце. Аданачасова ён быў прызначаны Міністрам юстыцыі Рэспублікі Беларусь з прысваеннем першага класа дзяржаўнага служачага[5].
Жанаты, выхоўвае дачку[2].
Тройчы выбіраўся дэпутатам Мінскага гарадскога Савета дэпутатаў XXIV, XXV і XXVI скліканняў[2]. 8 кастрычніка 2020 года абраны старшынёй Беларускай асацыяцыі міні-футбола[6].
Узнагароджаны ордэнам «За службу Радзіме» III ступені, медалямі «За адзнаку ў ахове грамадскага парадку», «За бездакорную службу» I (2012)[7], II і III (2002) ступеняў[8], іншымі медалямі і нагруднымі знакамі.
31 жніўня 2020 года Хаменка быў уключаны ў спіс асоб, на якіх накладзена бестэрміновая забарона на ўезд у Латвію, пяцігадовая забарона на ўезд у Эстонію і забарона на ўезд у Літву ў сувязі з тым, што «сваімі дзеяннямі ён арганізаваў і падтрымаў фальсіфікацыю прэзідэнцкіх выбараў 9 жніўня і наступнае гвалтоўнае задушэнне мірных пратэстаў».
2 кастрычніка 2020 года Хаменка быў уключаны ў Чорны спіс Еўрасаюза[9]. Савет Еўрапейскага саюза адзначыў, што Хаменка як намеснік міністра ўнутраных спраў адказвае за кампанію рэпрэсій і запалохвання, якую праводзіць МУС пасля прэзідэнцкіх выбараў 2020 года, у прыватнасці адвольныя арышты і жорсткае абыходжанне, у тым ліку катаванні, мірных дэманстрантаў, а таксама запалохванне і гвалт у дачыненні да журналістаў[10]. 20 лістапада да кастрычніцкага пакета санкцый ЕС далучыліся Албанія, Ісландыя, Ліхтэнштэйн, Нарвегія, Паўночная Македонія, Чарнагорыя і Украіна[11]. Акрамя таго, Хаменку ў свае санкцыйныя спісы ўключылі Вялікабрытанія[12], Канада[13] і Швейцарыя[14][15].