Нацыянальны сход Рэспублікі Беларусь 1-га склікання — прызначаны парламент Беларусі, што дзейнічаў у 1996—2000 гадах.
У адрозненні ад наступных скліканняў 1-ы склад Нацыянальнага сходу Беларусі быў зацверджаны не праз усеагульныя выбары грамадзян краіны, а праз Указ прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 27 лістапада 1996 году № 495, што стала чыннікам канстытуцыйнага крызісу пасля рэфэрэндума 24 лістапада. Пагатоў Указ № 495 зацвярджаўся «ў адпаведнасці з артыкулам 143 (змененай) Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь»[1], паводле якога: «У месячны тэрмін з дня ўступлення ў сілу гэтай Канстытуцыі Вярхоўны Савет Рэспублікі Беларусь і прэзідэнт Рэспублікі Беларусь фармуюць Палату прадстаўнікоў з ліку дэпутатаў Вярхоўнага Савета, выбраных да дня прызначэння даты правядзення рэспубліканскага рэферэндуму 1996 года. Пры гэтым дэпутаты Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь захоўваюць свае паўнамоцтвы на працягу тэрміну, прадугледжанага гэтай Канстытуцыяй. Тэрмін іх паўнамоцтваў лічыцца з дня ўступлення ў сілу гэтай Канстытуцыі»[2].
18 снежня 1998 года з Палаты прадстаўнікоў выбылі дэпутаты Яўген Мікалуцкі і Мікалай Шыманскі, месцы якіх занялі дэпутаты Вярхоўнага Савета 13-га склікання Уладзімір Воўкаў і Мікалай Якаўчык[3].
У Палату прадстаўнікоў 2-га склікання пераабраліся 38 з 110 прызначаных дэпутатаў.