У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пятроў. Павел Менандравіч Пятро́ў[1] (1843 — 28 студзеня 1904[1]) — урач, вучоны ў галіне судовай медыцыны і арганізатар аховы здароўя[2], доктар медыцыны (1871)[1].
Нарадзіўся у 1843 годзе. Вышэйшую адукацыю атрымаў у Маскоўскім універсітэце (1864). Працаваў у Маскоўскім ваенным шпіталі. У 1869 годзе вытрымаў экзамен на доктара медыцыны ў тым жа ўніверсітэце, а дысертацыю абараняў у Ваенна-медыцынскай акадэміі ў 1871 годзе[2]. У 1873 годзе ўдастоены звання прыватнага выкладчыка (прыват-дацэнт) Канферэнцыяй Ваенна-медыцынскай акадэміі па кафедры судовай медыцыны[2].
У 1883 годзе прызначаны празектарам пры кафедры судовай медыцыны Імператарскага Варшаўскага ўніверсітэта[2]. У 1885 годзе перайшоў на службу па Міністэрстве ўнутраных спраў губернскім урачэбным інспектарам Саратаўскай губерні, ў 1888 годзе — Яраслаўскай, а з 1892 па 1904 год — Мінскай губерні[2][3].
Аўтар прац па судовай медыцыне, арганізацыі медыцынскай дапамогі, уліку інфекцыйных хвароб, выніках венерычных захворванняў, барацьбе з халерай на тэрыторыі сучаснай Беларусі[1].