У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Серабракоў.
Павел Аляксеевіч Серабрако́ў[1] (руск.: Серебряков Павел Алексеевич; 28 лютага 1909 — 17 жніўня 1977) — савецкі піяніст, рэктар, прафесар Ленінградскай кансерваторыі, Народны артыст СССР (1962).
Канцэртаваў з 1929 года. На працягу многіх гадоў быў увасабленнем музычнага жыцця Ленінграда, адным з яе сімвалаў. Выступаў і як сольны выканаўца, і ў ансамблі са скрыпачамі М. І. Вайманам, Б. Л. Гутнікавым, віяланчэлістам М. Л. Растраповічам, спявачкай К. В. Ізотавай і інш. Граў пад кіраваннем дырыжораў Я. А. Мравінскага, К. П. Кандрашына, Арвідса Янсанса, М. С. Рабіновіча і многіх інш. Сярод іх сын піяніста Юрый Серабракоў (1939—2016).
Віртуознасць, яркая эмацыянальнасць, натхнёнасць, буйны маштаб творчага мыслення дазвалялі піяністу самабытна і пераканаўча выконваць як сачыненні класічнага і рамантычнага рэпертуараў, так і творы савецкіх кампазітараў, многія з якіх у яго выкананні прагучалі ўпершыню (Першы фартэпіянны канцэрт Д. Д. Шастаковіча). Аддаваў перавагу творам Л. Бетховена, Ф. Ліста, Ф. Шапэна, Р. Шумана, М. П. Мусаргскага, П. І. Чайкоўскага, С. В. Рахманінава, С. С. Пракоф’ева, Д. Д. Шастаковіча.
Праводзіў шырокія канцэртныя цыклы. Гастраляваў у многіх краінах, у тым ліку ў Аўстраліі, Японіі, Турцыі, Іране, Бразіліі.