wd wp Пошук: ⬜

Ніна Мікалаеўна Ургант

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ургант. Ні́на Мікала́еўна У́ргант (4 верасня 1929, Луга, Ленінградская вобласць, СССР — 3 снежня 2021, Санкт-Пецярбург, Расія) — савецкая і расійская актрыса тэатра і кіно. Народная артыстка РСФСР (1974). Лаўрэатка Дзяржаўнай прэміі СССР (1976).

Біяграфія

Нарадзілася 4 верасня 1929 года ў горадзе Луга Ленінградскай вобласці[2]. Тут, на паўднёвым захадзе вобласці, у той час пражывала нямала эстонцаў; абруселым эстонцам быў і яе бацька — Мікалай Ургант, які ажаніўся з украінкай Марыяй — маці Ніны[3][4]. Аб эстонскім паходжанні прозвішча Ургант пісалі таксама выданні «Маскоўскі камсамолец у Піцеры» (у артыкуле 2006 года пра сына актрысы, акцёра Андрэя Урганта [5]) і газета «Аргументы і факты».

У 1930-я гады сям’я савецкага афіцэра Мікалая Урганта пераязджала разам з дзецьмі (дзве дзяўчынкі і два хлопчыкі) з горада ў горад па краіне. У 1940 годзе Мікалай Ургант, які стаў маёрам НКУС, атрымаў прызначэнне ў латвійскі горад Даўгаўпілс, дзе сям’я сустрэла пачатак нямецка-савецкай вайны [3]. Нямецкія войскі ўвайшлі ў горад ужо праз некалькі дзён; Мікалай Ургант сышоў на ўсход разам з адыходзячымі савецкімі войскамі, а сям’я засталася ў акупаваным горадзе. Ніна Ургант хавалася падчас аблаў і ўцякала ад паліцаяў, каб не забралі ў Германію[6]. Іх схавала ў падвале дворнічыха; пры гэтым уся акруга ведала, што гэта — дзеці чэкіста, але ніхто іх не выдаў[4].

Пасля вызвалення Даўгаўпілса Ніна Ургант вярнулася ў школу. Брала ўдзел у школьных канцэртах, чытала вершы, іграла на гітары і спявала песні ваенных гадоў, заслужыўшы мянушку «Нінка-артыстка». Пасля заканчэння школы яна, прайшоўшы вялікі конкурс, паступіла ў Ленінградскі тэатральны інстытут імя А. М. Астроўскага[3][4], дзе вучылася з 1948[7] па 1953 год (клас Таццяны Сойнікавай і Уладзіміра Частнакова).

Пасля заканчэння інстытута год працавала ў Акадэмічным тэатры імя Ф. Волкава ў Яраслаўлі, дзе заняла месца вядучай лірычнай гераіні.

З 1954 года Ургант — актрыса Ленінградскага тэатра імя Ленінскага камсамола. Яна выступала ў галоўных ролях. На яе рахунку ў гэтым тэатры каля 20 роляў: Галя Давыдава ў спектаклі «У добры час» па Віктару Розаву (1955), Ліна ў «Першай вясне» Галіны Нікалаевай і Станіслава Радзінскага (1956), Лушка ў «Паднятай цаліне» па Міхаілу Шолахаву (1957), Нінка ў «Провадах белых начэй» па Веры Пановай (1961), Клава ў спектаклі «Адзін год» па Юрыю Герману (1961) і іншыя.

З 1962 года працавала ў Ленінградскім акадэмічным тэатры драмы імя А. С. Пушкіна (Александрынскі тэатр)[8]. Сыграла больш за 30 роляў. Акрамя Інкен Петэрс у спектаклі «Перад заходам сонца» па Герхарту Гаўптману (1963), выканала ролі Мары-Акцябр у «Сустрэчы» Жака Робера (1964), Вары ў «Справе, якой ты служыш» Юрыя Германа (1967), Ранеўскай у «Вішнёвым садзе» (1972), Нікі ў спектаклі «З запісак Лапаціна» па Канстанціну Сіманаву (1975), Ксанціпы ў «Гутарках з Сакратам» Эдварда Радзінскага (1976), Лалеціны ў «Тармажэнне ў нябёсах» Уладзіміра Голуба (1988), Гертруды ў «Гамлеце» (1992) ды іншых.

Першую вялікую ролю ў кіно актрыса сыграла ў 1962 годзе ў меладраме Ігара Таланкіна «Уступ». Далей былі роля Люсі ў фільме «Я родам з дзяцінства» (1966) і роля Ганны Міхайлаўны ў фільме «Сыны ідуць у бой» (1969) Віктара Турава. Але найбольш вядомай стала роля медсястры Раі з фільма «Беларускі вакзал» (1970) рэжысёра Андрэя Смірнова [9].

У 2008 годзе яна сыграла сваю апошнюю ролю ў кіно — Ашкінчыху ў карціне «Азіят». Актрыса адмовілася ад здымак, лічачы, што для яе няма годных роляў. Была членам гільдыі акцёраў кіно Расіі (з 2015 года).

Штогод 9 мая Ніна Ургант спявала для ветэранаў вайны песню з кінафільма «Беларускі вакзал». Потым заходзіла ў Мікольскі сабор у Пецярбургу побач з будынкам сабора і ставіла свечкі ў памяць пра маму, якая засталася ў Даўгаўпілсе, старэйшага брата-франтавіка, які памёр у Дзень Перамогі ў 2007 годзе, і сваіх партнёраў па фільме «Беларускі вакзал».

Грамадзянская пазіцыя

У 2001 годзе Ніна Ургант падпісала адкрыты ліст у абарону тэлеканала НТБ [10].

У 2007 годзе падтрымала вылучэнне Дзмітрыя Мядзведзева на пасаду прэзідэнта, а Уладзіміра Пуціна на пасаду кіраўніка ўрада Расіі[11].

Хвароба і смерць

У ліпені 2014 года Ніна Ургант заявіла, што пакутуе хваробай Паркінсона [12].

Памёрла 3 снежня 2021 года ў Санкт-Пецярбургу[13].

Сям’я

Бацька — Мікалай Андрэевіч Ургант, эстонец, афіцэр НКУС [7].
Маці — Марыя Пятроўна Ургант (1902—1962) — украінка[14].

У сям’і было чацвёра дзяцей: Уладзімір, Ніна, Герман і Галіна[3].

Першы муж — акцёр, Заслужаны артыст РСФСР (1991) Леў Міліндэр (31 снежня 1930 — 8 сакавіка 2005).
Другі муж — акцёр, Заслужаны артыст РСФСР (1991) Генадзь Варапаеў (1931—2001).
Трэці муж — артыст балета, балетмайстар, Заслужаны дзеяч мастацтваў РФ (2002) Кірыл Ласкары (1936—2009).
- сын — акцёр Андрэй Ургант (нар. 28 лістапада 1956).
  - унук — тэлевядучы, акцёр, спявак, музыкант Іван Ургант (нар. 16 красавіка 1978).
  - унучка Марыя Андрэеўна Ургант, жыве ў Нідэрландах[12].
    - праўнучка Ніна Іванаўна Ургант (нар. 15 мая 2008) жыве ў Маскве.
    - праўнучка Валерыя Іванаўна Ургант (нар. 21 верасня 2015).
    - праўнук Эмір.
    - праўнук Габрыэль[15].

Ролі ў кіно

1954 — Утаймавальніца тыграў — Волечка Міхайлава
1955 — Дванаццатая ноч — служанка
1957 — Смерць Пазухіна — Маўра Рыгораўна, другая жонка Пракопія Іванавіча Пазухіна
1957 — Вуліца поўная нечаканасцей — адпачывальніца ў Пецяргофскім парку
1958 — Ішлі салдаты… — удава
1959 — Шынель — дама лёгкіх паводзін
1960 — Асцярожна, бабуля! — Аляксандра
1962 — Уступ — маці Валодзі
1963 — Знаёмцеся, Балуеў! — Дуся Балуева
1963 — Пакуль жывы чалавек — Зінаіда Іванаўна Шырокава
1964 — Маці і мачыха — Кацярына
1964 — Чайка (фільм-спектакль) — Маша
1965 — Спякотны ліпень — Варвара
1966 — Дзённыя зоркі — жанчына з труной
1966 — Я родам з дзяцінства — Люся
1967 — Адплата — Сіма Суворава
1967 — Вайна пад стрэхамі — Ганна Міхайлаўна
1968 — Людзі, як рэкі — Праскоўя, паштальён
1969 — Доўгая, доўгая справа… — Маша
1969 — Гэтыя нявінныя забавы — маці Косці
1969 — Сыны ідуць у бой — Ганна Міхайлаўна
1970 — Беларускі вакзал — Рая
1970 — Чароўная сіла мастацтва — маці Вовы
1971 — Магіла льва — Марыя, палюбоўніца Весялова
1974 — Марыць і жыць — маці Марыі
1974 — Прэмія — Міленіна
1974 — Ясь і Яніна — удзельніца свята ў клубе
1975 — На ўсё астатняе жыццё — цётка Таня
1975 — Памяць — настаўніца
1976 — Вы мне пісалі… — Ніна Мікалаеўна
1976 — Дзень сямейнай урачыстасці — Дарына Сцяпанаўна
1976 — Доўгая, доўгая справа — Марыя Іванаўна Строганава, маці Кірыла
1976 — Дні хірурга Мішкіна — Марына Васілеўна, галоўны ўрач
1976 — Уласная думка — Алімпіяда
1977 — 1979 — Адкрытая кніга — маці Тані
1978 — Прыгажун-мужчына — Апалінарыя
1978 — Хлапчукі — цётка Дуся
1979 — Дзевяць дзён і ўсё жыццё — Сама сябе, агучка
1980 — Сямейны круг — Мядзведзева
1981 — Дзяўчына і Гранд — маці Марыны
1981 — Танкадром — Маргарыта Андрэеўна
1982 — Вось зноў акно… — Ганна Кірылаўна
1982 — Сонечны вецер — Любоў Васілеўна
1984 — Час адпачынку з суботы да панядзелка — пасажырка цеплахода
1984 — Лепшыя гады — цётка Віка
1985 — Нядзельны тата — Ніна Сяргеева
1985 — Сяброўка мая — Ніна Юр’еўна, маці Косці
1986 — Пацярпелыя прэтэнзій не маюць — Кацярына Васілеўна
1987 — Запомніце мяне такой — Жукава, алкагалічка
1987 — Казка пра закаханага маляра — сляпая каралева
1988 — Будні і святы Серафімы Глюкінай — Марыя Рыгораўна
1992 — Барабаніяда
2002—2009 — Разведзеныя масты — Зінаіда Мікалаеўна
2004 — Вуліцы разбітых ліхтароў-6 — Алена Пятроўна
2004 — Я цябе люблю — Марыя Львоўна
2006 — Рускія грошы — Анфіса Ціханаўна
2008 — Азіят — Ашкінчыха

Дакументальнае кіно

1974 — Ніна Ургант. Фільм-партрэт[16] (рэжысёр Я. Струкава, ленінградскае тэлебачанне)
1999 — Ніна Ургант. Пецярбург. Партрэты
2004 — Планета Ніны Ургант (рэжысёр Наталля Урвачава)
2005—2007 — Як сыходзілі куміры (рэжысёры Дзмітрый Кужараў, Міхаіл Рагавой)
2009 — Ніна Ургант. Быць дакладнай (рэжысёр Наталля Сяргеева)
2009 — Ніна Ургант. Тры кошкі і двое мужчын (рэжысёр Алег Шылоўскі)
2014 — Ніна Ургант. Казка для бабулі (рэжысёр Сяргей Сунцоў)

Узнагароды

1960 — заслужаная артыстка РСФСР[17]
1963 — Спецыяльны прыз Венецыянскага кінафестывалю за ролю ў карціне «Уступ»
1971 — ордэн «Знак Пашаны»
1974 — народная артыстка РСФСР[18]
1976 — Дзяржаўная прэмія СССР за ролю Дзіны Паўлаўны Міленінай у фільме «Прэмія»
1982 — Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета РСФСР — за шматгадовую плённую творчую працу ў Ленінградскім дзяржаўным акадэмічным тэатры драмы імя А. С. Пушкіна[19]
1999 — ордэн «За заслугі перад Айчынай» IV ступені[20]
1999 — Ордэн Творцы Пецярбурга (№ 8)
2001 — тэатральная прэмія «Залаты сафіт» (спецыяльная прэмія — за творчае даўгалецце і ўнікальны ўнёсак у тэатральную культуру Санкт-Пецярбурга)[21]
2006 — ордэн «За заслугі перад Айчынай» III ступені — да 250-годдзя Александрынскага (Расійскага акадэмічнага тэатра драмы імя А. С. Пушкіна)[22]
2013 — Прыз імя А. Міронава «Фігаро» ў намінацыі «За цудоўнае імгненне даўжынёй у жыццё»
2014 — тэатральная прэмія «Залатая маска» — за выдатны ўнёсак у развіццё татральнага мастацтва
2016 — ордэн Пашаны [23]

Зноскі

↑ Nina Urgant // ČSFD — 2001.
↑ Ливси, Елена. Нина Ургант: 85-летие — какой же это праздник?(руск.) // Камсамольская праўда. — 2014. (Праверана 13 ліпеня 2016)
1 2 3 4 Чуянова, Элина Что связывает Ивана Урганта с Латвией(руск.) . // Сайт freecity.lv (20 лістапада 2012). Праверана 13 ліпеня 2016.
1 2 3 У Ивана Урганта обнаружились прибалтийские корни(руск.) . Информационное агентство Росбалт (26 лістапада 2012). Праверана 13 ліпеня 2016.
↑ «Мама до сих пор меня воспитывает»(руск.) . «МК в Питере» (29 лістапада 2006).
↑ Кожемякин, Владимир. Не надо мстить! Почему споры о войне раскалывают общество?(руск.) // Аргументы і факты. — 2013. — № 22 (1699) за 29 мая. (Праверана 13 ліпеня 2016)
1 2 Документальный фильм Нина Ургант, три кошки и двое мужчин(руск.) . Першы канал. Праверана 23 чэрвеня 2020.
↑ Карасёв И., Ливси Е. У Нины Ургант под дверью живёт… бомж(руск.) // Камсамольская праўда. — № за 3 сентября. (Праверана 13 ліпеня 2016)
↑ Кулебякина, Ава. Нина Ургант: «80 лет — несчастье, горе, беда. Это болезнь и отчаяние»(руск.) // Аргументы і факты. — № за 4 сентября. (Праверана 13 ліпеня 2016)
↑ Письмо видных деятелей науки, культуры и политики в защиту НТВ(руск.) . // NEWSru.com (27 сакавіка 2001). Праверана 25 красавіка 2016.
↑ Кафтан, Лариса Владимир Путин: Я согласен стать председателем правительства(руск.) . // Камсамольская праўда (18 снежня 2007). Праверана 25 красавіка 2016.
1 2 Зинченко, Денис Нина Ургант: С каждым днём мне всё хуже, и надежды нет(руск.) . Суразмоўца (12 ліпеня 2014). Праверана 16 верасня 2014.
↑ Померла радянська та російська актриса Ніна Ургант, ZN, 03.12.2021(укр.)
↑ Плавока Инна В Даугавпилс приезжал Андрей Ургант, чтобы привести в порядок могилы бабушки и близкого ей человека(руск.) . Chayka.lv (27 кастрычніка 2019). Праверана 23 чэрвеня 2020.
↑ У Ивана Урганта родился племянник | StarHit.ru(руск.) . // Сайт www.starhit.ru. Праверана 16 лютага 2016.
↑ Нина Ургант. Фильм-портрет(руск.) . // Сайт vremya.tv. Праверана 16 верасня 2014.
↑ Указ Президиума Верховного Совета РСФСР от 8 марта 1960 года(руск.)
↑ Указ Президиума Верховного Совета РСФСР от 14 марта 1974 года(руск.)
↑ Указ Президиума Верховного Совета РСФСР от 3 августа 1982 года «О награждении Почетной Грамотой Президиума Верховного Совета РСФСР артистов Ленинградского государственного академического театра драмы имени А. С. Пушкина»(руск.)
↑ Указ Президента Российской Федерации от 4 сентября 1999 года № 1163 «О награждении орденом „За заслуги перед Отечеством“ IV степени Ургант Н. Н.»(руск.)
↑ Лауреаты премии «Золотой софит» в 2001 году(руск.)
↑ Указ Президента Российской Федерации от 17 апреля 2006 года № 392(руск.)
↑ Указ Президента Российской Федерации от 26 декабря 2016 года № 711(руск.) . kremlin.ru (26 снежня 2016). Праверана 26 снежня 2016.

Літаратура

Блинова А. И. Нина Ургант: Народная артистка России. — М. : МК МЕТА, 2002. — 249+2 с. — ISBN 5-901880-03-X
Нина Ургант. — Изд. Бюро пропаганды советского киноискусства, 1968. — 20 с. — 75000 экз. — (Актёры советского кино).
Портреты актёров: Нина Ургант, Лидия Штыкан, Нина Мамаева, Игорь Горбачев, Вадим Медведев. — 1971. — 116 с. — 40000 экз.

Спасылкі

Нина Ургант в программе «Встречи на Моховой» («Петербург — Пятый канал», 3 января 2009 года)