У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бенуа.
Лявонцій Мікалаевіч Бенуа́ (23 жніўня 1856, Пецяргоф, Расійская імперыя — 8 лютага 1928, Ленінград) — рускі архітэктар перыяду эклектыкі, буйны педагог. Член-заснавальнік (1903) і ганаровы старшыня Таварыства архітэктараў-мастакоў(руск.) бел., рэдактар часопіса «Зодчий(руск.) бел.» (1892—1895). Заслужаны дзеяч мастацтваў Расіі (1927). Прадстаўнік мастацкай дынастыі Бенуа(руск.) бел., сын М. Л. Бенуа. Апошні прыватны ўладальнік «Мадонны Бенуа» і маёнтка Катлы(руск.) бел..
У 1879 годзе скончыў Пецярбургскую акадэмію мастацтваў, выкладаў у ёй (прафесар з 1892 года, рэктар — у 1903—1906 і 1911—1917), у Інстытуце цывільных інжынераў (1884—1892, 1920—1927, Пецярбург).
Будаваў у Пецярбургу (Акадэмічная капэла імя М. І. Глінкі(руск.) бел., 1885—1889; корпус Рускага музея, 1914—1916), Маскве, Кіеве, Варшаве, Ташкенце.
Стварыў праект пераўтварэння Пецярбурга (1910—1913) разам з архітэктарам М. Перацяткавічам і інжынерам Ф. Янакіевым(руск.) бел..