У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Базэ. Лючыя Базэ (італ.: Lucia Bosè; 28 студзеня 1931, Мілан — 23 сакавіка 2020[8], Сеговія) — італьянская актрыса
, якая стала папулярнай у перыяд італьянскага неарэалізму ў 1950-х гадах.
У юнацтве Лучыя працавала ў адной з міланскіх пякарань, пакуль у 1947 годзе не стала пераможцай на конкурсе прыгажосці «Міс Італія(руск.) бел.».
Кінадэбют адбыўся ў 1950 годзе ў фільме дэ Санціса(руск.) бел. «Няма міру пад алівамі(руск.) бел.». У тым жа годзе яна сыграла Паолу Малон у фільме Мікеланджэла Антаніоні «Хроніка аднаго кахання(руск.) бел.». У 1953 годзе Антаніоні зноў запрасіў Лючыю ўжо на ролю Клары Манні ў фільм «Дама без камелій(руск.) бел.».
Яе кар’ера працягвала актыўна развівацца да 1956 года, пакуль Лючыя не выйшла замуж за іспанскага матадора Луіса Мігеля Дамінгіна(руск.) бел. і праз чатыры гады пакінула кар’еру. Апошнім фільмам гэтага часу з удзелам Лючыі стаў «Тэстамент Арфея(руск.) бел.» (1960) Ж. Както.
Наступныя гады яна прысвяціла мужу і выхаванню дзяцей — Мігеля(руск.) бел., Паолы і Лючыі.
У кіно яна вярнулася ў канцы 1960-х гадоў, з’явіўшыся ў фільме Феліні «Сатырыкон(руск.) бел.», а затым у карціне братоў Тавіяні(руск.) бел. «Пад знакам Скарпіёна(руск.) бел.» (1969). З тых часоў яна перыядычна з’яўляецца ў невялікіх ролях у фільмах Маргерыт Дзюрас(руск.) бел., Жанны Маро, Ліліяны Кавані(руск.) бел., Даніэля Шміда(руск.) бел., Педра Альмадовара, Франчэска Розі(руск.) бел., Агусці Вільяронгі(руск.) бел., Ферзана Озпетэка(руск.) бел. і інш.
У 2000 годзе Лючыя Базэ ажыццявіла мару свайго юнацтва — адкрыла першы ў свеце Музей анёлаў. У экспазіцыі музея, размешчанага ў мястэчку Турэгана(руск.) бел., Сеговія, прадстаўлена больш за восемдзесят прац сучасных мастакоў з розных краін з выявамі анёлаў, а таксама розныя скульптуры з анёламі[9].
Памерла 23 сакавіка 2020 года ў Сеговіі ад пнеўманіі, выкліканай каронавірусам COVID-19[10].