Канстанцін Іванавіч Баландзін (нар. 20 сакавіка 1946, в. Крошын, Баранавіцкі раён, Брэсцкая вобласць) — прафесар кафедры гісторыі беларускай дзяржаўнасці Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта[1], кандыдат гістарычных навук (1978), дацэнт (1983).
Нарадзіўся 20 сакавіка 1946 года ў вёсцы Крошын Баранавіцкага раёна ў сям’і рабочых. Скончыў школу № 53 у Баранавічах (1963)[2], гістарычны факультэт Мінскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя А. М. Горкага па спецыяльнасці «Гісторыя» ў 1969 годзе[3].
Працаваў настаўнікам гісторыі ў СШ № 116 г. Мінска (1970—1971), інструктарам і другім сакратаром Фрунзенскага раённага камітэта ЛКСМБ горада Мінска (1971—1973)[3].
У 1976 годзе скончыў аспірантуру Беларускага політэхнічнага інстытута і ў наступным годзе пад кіраўніцтвам прафесара А. Я. Журава абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Дзейнасць камсамола Беларусі па павышэнні культурнага ўзроўню рабочай моладзі (1959—1965 гг.)», пасля чаго атрымаў навуковую ступень кандыдата гістарычных навук (1978).
К. І. Баландзін у 1976 годзе прыступіў да працы на кафедры «Гісторыя, сусветная і айчынная культура» факультэта тэхналогій кіравання і гуманітарызацыі ў БПІ, у 1981—1983 гадах — намеснік сакратара парткама па ідэалагічнай рабоце, з 1983 года — дацэнт, у 1993—2009 гадах узначальваў кафедру. Адзін з ініцыятараў адраджэння студэнцкіх атрадаў у БНТУ[4].
Адначасова ў 2000—2002 гадах — прарэктар па навучальнай рабоце, у 2002—2010 гадах — прарэктар па навучальнай і інфармацыйна-аналітычнай рабоце БНТУ, з 2010 года — намеснік дырэктара па навучальнай рабоце Рэспубліканскага інстытута інавацыйных тэхналогій[3].
Навуковыя інтарэсы: гісторыя Беларусі, беларускай культуры, культуралогія, методыка выкладання, праблемы моладзі. Мае больш за 110 навуковых і навучальна-метадычных публікацый, у тым ліку з грыфам Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь[2], УМА: «Культуралогія» (2004, 2010), «Гісторыя БНТУ» (2010), «Гісторыя культуры Беларусі» (2014), «Гісторыя Беларусі» (2015) і інш[3].
Станоўчыя водгукі атрымала кніга «Гісторыя культуры Беларусі», у якой прасочваецца сістэмная рэканструкцыя гісторыі культуры Беларусі са старажытных часоў да найноўшага часу. Сярод дзевяці раздзелаў першыя пяць ахопліваюць дасавецкі перыяд, наступныя тры — час з 1917 па 1985 года, апошні — перабудову і постсавецкі час[3].
Манаграфія «Беларусь і космас» (2016) прысвечана беларускім даследчыкам космасу, пачынаючы ад Казіміра Семяновіча і заканчваючы сучаснымі дасягненнямі беларускіх вучоных і касманаўтаў[2].