Казімір Адамавіч Петрусевіч (польск.: Kazimierz Petrusewicz; (4 сакавіка 1872, фальварак Навіны, Слуцкі павет, Мінская губерня — 14 жніўня 1949, Варшава) — адвакат, рэвалюцыянер.
Нарадзіўся 4 сакавіка 1872 года ў фальварку Навіны Капыльскага прыходу Слуцкага павета Мінскай губерні ў сям’і палясоўшчыка Адама Францавіча і Эміліі (з Стацкевічаў) Петрусевічаў. Меў двух братоў: Станіслава і Алеся.
У 1882—1891 гадах вучыўся ў дармовым інтэрнаце пад Слуцкай гімназіяй. Пасля заканчэння падаў дакументы на паступленне ў Пецярбургскі ўніверсітэт, але заява была адхілена. Паступіў на юрыдычны факультэт Імператарскага Кіеўскага ўніверсітэта імя Святога Уладзіміра, які скончыў у 1895 з дыпломам I ступені. Працаваў памочнікам прысяжнага паверанага да вядомага кіеўскага адваката Цэзара Абрамовіча. Узяў шлюб з Янінай Янаўнай Наркевіч-Ёдка.
За падрыхтоўку рэвалюцыйнай дэманстрацыі ў Кіеве 30 красавіка 1897 года быў высланы разам з жонкай у Екацярынаслаў. Працаваў памочнікам прысяжнага паверанага Тэадора Пяхоўскага. Удзельнічаў у I з’ездзе РСДРП (Менск) як дэлегат ад Екацярынаслаўскай сацыял-дэмакратычнай арганізацыі. Вярнуўшыся ў Екацярынаслаў і даўшы звесткі начальніку екацярынаслаўскай сацыял-дэмакратыі І. Х. Лалаянцу, Петрусевіч у тую ж ноч (10 сакавіка 1898) быў арыштаваны[1]. Знаходзіўся ў мясцовых і кіеўскіх вязніцах. 22 сакавіка 1900 года паводле загаду манарха разам з іншымі высланы ў Валагодскую губерню на пяць гадоў. Губернатар спачатку вызначыў месцам ягонага быцця Тоцьму, куды ён прыбыў у траўні 1900 года. Затым ён пераведзены на жыхарства пад нагляд паліцыі ў Сальвычагодск. 8 студзеня 1902 атрымаў пасведчанне № 101 прыватнага паверанага пры Сольвычагодскім павятовым з’ездзе для заняткаў прыватнай юрыдычнай справай. 20 студзеня 1903 года Сольвычагодскі павятовы з’езд міравых суддзяў выдаў Петрусевічу пасведчанне № 247 на годнасць прыватнага паверанага пры павятовым з’ездзе. У 1903 годзе стаў членам кансультацыі прысяжных павераных пры Валагодскім акруговым судзе. 3 чэрвеня 1903 года скончыўся тэрмін высылкі Петрусевіча, і ён з жонкай вярнуўся ў Слуцкі павет [2]. У 1908 года жыў у Вільні, бараніў Якуба Коласа. Быў паўнамоцным зямельнага звязку ў Гомелі.
У 1919 годзе эміграваў у Польшчу, заняўся адвакацкай справай. Выступаў абаронцам на працэсах палітычных, яго пекныя прамовы друкавалі ў той час некаторыя газеты. Абараняў інтарэсы Максіма Танка. Удзельнічаў у абароне «Беларускай грамады». За палітычную актыўнасць яго пазбавілі гонару прафесара і звольнілі з кафедры ў Віленскім універсітэце. У час Другой сусветнай вайны жыў на акупаванай тэрыторыі, бачыў адыход немцаў з Вільні, распавядаў пра гэта ў пісьмах да родных. Пазней яны былі надрукаваны ў літоўскай газеце на польскай мове «Czerwony Sztandar bepl». Па заканчэнні вайны быў абраны членам Найвышэйшага суда ПНР, Галоўнай адвакацкай рады. Польскі ўрад узнагародзіў яго ордэнам Адраджэння Польшчы.
Памёр 14 жніўня 1949 года ў Варшаве. Пахаваны ў Варшаве на вайсковых могілках Павонзкі.