Зыгмунд Францішак Шчаткоўскі, польск.: Zygmunt Franciszek Szczotkowski (5 (17) верасня 1877[1], Варшава — 9 лютага 1943, Бежанаў) — горны інжынер, першы польскі дырэктар шахты «Яніна» ў Лібёнжы (Польшча).
Сын Стэфана-Вінцэнта Анджэя (нар. 1 лютага[2] 1843, сядзіба Стэфанпалі[3] каля сяла Рыбінішкі (Латгалія, Віцебская губерня), родам з сям’і лівонскіх памешчыкаў[4] гербу Лодзя, чыноўніка чыгункі, які жыў у радавой сядзібе Стэфанава каля Улацлаўка, і Марыі Філамены, да замужжа — Кольбэ[5] (1849, Улацлавак — 21 лютага 1931, Лібёнж). Стэфан Шчаткоўскі яшчэ юнаком дапамагаў разам са сваёй маці ўдзельнікам паўстання 1863 г., завошта Шчаткоўскіх прысудзілі да канфіскацыі маёнтка ў Латгаліі, а самога Стэфана адправілі ў ссылку ўглыб Расіі[6] у 1864 г.; у 1867 г. ён прыехаў у Варшаву і там жаніўся. Неўзабаве ён захварэў на сухоты і памёр, калі яго сыну было два гады.
Спачатку Зігмунд хадзіў у школу ва Улацлаваку[7], пазней яго маці вырашыла пераехаць з ім у Варшаву, дзе ў 1896 г. ён здаў выпускны іспыт у рэальнай гімназіі. Затым быў студэнтам прэстыжнай навучальнай установы для шахцёраў у Леобене (Аўстрыя), якую скончыў 24 лютага 1900 г., атрымаўшы дыплом горнага інжынера. Па сканчэнні навучанні ён пачаў падрыхтоўку да ўдзелу ў экспедыцыі на Урал, дзе павінен быў даследаваць магчымасці выкарыстання мінералаў, якія залягаюць там, але неўзабаве адмовіўся ад удзелу. У студзені 1901 г. здаў іспыт перад Спецыяльнай Камісіяй Шахцёрскай Дамброўскай акругі. У 1901—1906 гадах займаўся разведкай спуску «Клімонтаў» у каменнавугальнай шахце «Ніўка» каля Сасноўца. Ад ліпеня 1906 г. кіраваў шахтай «Сатурн» у Чэлядзі[8]; звольніўся ў 1913 г. і выехаў да Францыі і Бельгіі, дзе знаёміўся з сучаснымі тэхналогіямі, каб пасля ўжыць іх у праектаванай горнавыратавальнай станцыі ў Сасноўцы.
У 1914—1919 гадах быў кіраўніком Пастаяннай Канцылярыі Паліўнай Секцыі; у 1916—1917 гадах там жа скончыў Вышэйшыя курсы для чыноўнікаў адміністрацыі. У 1919 г. кіраваў горна-інжынернымі працамі каля Заверцаў.
Пачынаючы з 1 сакавіка 1920 быў галоўным інжынерам, а ад 18 лістападзе 1920 года да пачатку Другой сусветнай вайны — польскім дырэктарам Галіцкага Аб’яднання Шахт (Compagnie Galicienne de Mines) у Либёнже (у цяперашні час каменнавугальнымі Шахта «Яніна»). Ў Другой Рэчы Паспалітай актыўна ўдзельнічаў у развіцці Цэнтральнага Індустрыяльнага Рэгіёну; супрацоўнічаў з былым міністрам прамысловасці і гандлю ва ўрадзе Леапольда Скульскага (1919—1920) Антоніем Альшэўскім (у 1935—1937 гадах быў членам камісіі пад кіраўніцтвам Альшэўскага па даследаванні дзяржаўных прадпрыемстваў, так называецца камісія па пытаннях этатызму) і былым міністрам камунікацыі ва ўрадзе Бартэль і Пілсудскага, пазней дырэктарам шахты ў Тшэбіне, Паўлам Рамоцкім. За заслугі ў развіцці польскай прамысловасці 11 лістапада 1937 года. Крыж Кавалерскі Ордэна адраджэння Польшчы.
Пасля пачатку вайны, з 18 верасня 1939 г. у першы год акупацыі (да моманту прызначэння немцамі іншага дырэктара, што было фармальна абвешчана 3 чэрвень 1940 г.) быў прыняты на шахтавыя працы ў якасці Treuhänder’a. Быў ненадоўга арыштаваны Гестапа па абвінавачванні ў дыверсіі ў шахце; пасля вызвалення кіраваў шахтай яшчэ некалькі месяцаў, летам ці восенню 1940 пакінуў Лібёнж і пераехаў да сваёй сям’і, якая з 1 верасня 1939 года знаходзілася ў Бежанове пад Кракавам у доме, пабудаваным незадоўга перад вайной. Памёр з прычыны цяжкага хранічнага сардэчна-сасудзістага захворвання тры гады пазней.
Шмат падарожнічаў, асабліва па Еўропе і краінах каля Міжземнага мора, цікавіўся тэхнікай (у тым ліку радыётэхнікай) і фатаграфіяй (а таксама навінкамі ў гэтай вобласці, напрыклад, метадамі каляровай фатаграфіі). У свабодны час захапляўся нумізматыкай і ў меншай ступені філатэліяй і цяслярскімі працамі (у тым ліку тэхнікай інтарсіі рознымі відамі драўніны).
Быў двойчы жанаты. У кастрычніку 1907 ажаніўся з 19-гадовай Магдаленай Ганнай Шнабль [9], з якой пазней развёўся[10] (пасля выйшла замуж другі раз; памерла ў канцы 60-х гг. ХХ ст.).
У чэрвені 1923 ажаніўся з Марыяй Ветшыкоўскай герба «Кораб», у першым шлюбе Бароўскай (1886—1959)[11][12].
Шмат падарожнічаў, асабліва па Еўропе і краінах вакол Міжземнага Мора, цікавіўся тэхнікай (у тым ліку радыётэхнікі) і фатаграфіяй (а таксама навінкамі ў гэтай галіне, напрыклад, метадамі каляровай фатаграфіі). У вольны час захапляўся нумізматыкай і ў меншай ступені філатэліі і цяслярскімі працамі, у тым ліку тэхнікай інтарсіі рознымі пародамі драўніны.
За заслугі ў развіцці польскай прамысловасці 11 лістапада 1937 года Зігмунд атрымаў Кавалерскі Крыж Ордэна Адраджэння Польшчы[13].