Другая італьянская вайна, таксама часам Італьянская вайна Людовіка XII, або Вайна з-за Неапаля — другая з Італьянскіх войнаў. Галоўным чынам ваявалі адзін з адным Людовік XII (Францыя) і Фердынанд II Арагонскі (Іспанія), якім дапамагалі некаторыя італьянскія дзяржавы.
Людовік XII, як і яго папярэднік (памерлы ў 1498 годзе Карл VIII), меў дынастычныя прэтэнзіі на кароны Неапаля і Мілана (прэтэнзіі на апошняе герцагства ён прад’явіў як унук Валянціны Вісконці, род якой кіраваў ў Мілане да 1447). Папярэдне французскі кароль дамовіўся пра ваенную дапамогу з Венецыяй і пра нейтралітэт з Фларэнцыяй, імператарам і Папам (апошні бачыў у Францыі апору ў барацьбе з італьянскімі дзяржавамі). У 1499 годзе Людовік XII уварваўся ў Міланскае герцагства і заняў яго практычна без супраціўлення. Герцаг Ладавіка Мора бег у Ціроль, дзе з дапамогай імператара Максіміліяна I набраў невялікую наёмную армію са швейцарцаў і ў 1500 годзе адбіў сваю сталіцу, якую абараняў Джан Джакама Трывульцыа, які далучыўся да французаў. Аднак неўзабаве французы атрымалі верх над швейцарцамі і паланілі Ладавіка Мора. Ламбардыя перайшла пад уладу Францыі, а Людовік XII абвясціў сябе герцагам Міланскім. 13 кастрычніка 1501 года быў падпісаны Трэнцкі дагавор паміж Людовікам XII і Максіміліянам I, паводле якога Свяшчэнная Рымская імперыя прызнала ўсе французскія заваяванні ў паўночнай Італіі.
Пад уражаннем ад сваёй хуткай перамогі Людовік прапанаваў Фердынанду саюз супраць Неапаля з мэтай падзелу гэтага каралеўства. Фердынанд ахвотна пагадзіўся, і 11 лістапада 1500 года ў Гранадзе быў заключаны сакрэтны дагавор, паводле якога Фердынанд павінен быў падтрымаць французскія прэтэнзіі на неапалітанскую карону, атрымаўшы за гэта пазней частку неапалітанскіх земляў.
У 1501 годзе французскія войска ўварваліся на тэрыторыю Неапаля, а іспанскі экспедыцыйны корпус высадзіўся ў Калабрыі. Неапалітанскі кароль Федэрыга здаўся на літасць пераможцаў. Да 1502 года Паўднёвая Італія апынулася падзеленай паміж Францыяй і Іспаніяй. У той жа час Чэзарэ Борджыя захапіў Раманью і Урбіна, стварыўшы цэнтралізаваная дзяржава ў Сярэдняй Італіі, і ўступіў у вайну з Фларэнцыяй. Аднак два каралі пасварыліся з-за здабычы: патрабаванне Фердынанда прызнаць яго каралём і Сіцыліі, і Неапаля, прывяло да вайны паміж Францыяй і Іспаніяй. Пасля таго, як у 1503 годзе іспанская армія пад камандаваннем Гансала дэ Кордавы разбіла французаў у бітве пры Чэрыньёле і бітве пры Гарыльяна, Людовіку прыйшлося вярнуцца ў Ламбардыю.
31 студзеня 1504 года Людовік і Фердынанд падпісалі мірны дагавор у Блуа, паводле якога Францыя прызнала Неапалітанскае каралеўства ўладаннем Іспаніі, але захавала за сабой Ламбардыю і Геную. У выніку Паўднёвая Італія перайшла пад уладу іспанскага караля, у Паўночнай захавалася гегемонія Францыі, а ў Сярэдняй Італіі была адноўлена ўлада Папы Рымскага.
Яшчэ адной дзяржавай, што атрымала выгаду з гэтай вайны, была Венецыя, якая пасля падзення Мілана атрымала значныя тэрыторыі Ламбардыі, Неапаля, шэраг апулійскіх портаў.