Неапаліта́нскае карале́ўства — дзяржава ў Паўднёвай Італіі[ru] ў 1282—1815.
Вылучылася ў 1282 з Сіцылійскага каралеўства пасля таго, як Карл Анжуйскі (гл. Анжуйская дынастыя) страціў Сіцылію.
Сталіца каралеўства — г. Неапаль.
Дасягнула магутнасці ў часы праўлення Роберта[ru] (1309—1343), які ўзначаліў італьянскіх гвельфаў (гл. гвельфы і гібеліны).
У выніку жорсткай барацьбы за прастол у Неапалітанскім каралеўстве ўсталявалася малодшае венгерскае адгалінаванне Анжуйскай дынастыі (1382—1435).
Пастаянныя войны з Сіцыліяй і ўнутраныя ўсобіцы аслаблялі каралеўскую ўладу. У 1442—1443 дзяржаву заваяваў кароль Арагона і Сіцыліі Альфонс V (у Неапалітанскім каралеўстве — Альфонс І), заснавальнік у Неапалітанскім каралеўстве Арагонскай дынастыі (1442—1501).
У выніку Італьянскіх войнаў 1494—1559 гадоў Неапалітанскае каралеўства — уладанне (з 1504) Іспаніі, разам з Сіцыліяй утварыла Каралеўства абедзвюх Сіцылій. Эканамічны заняпад дзяржавы (асабліва гарадоў), падатковы ўціск з боку іспанцаў выклікалі ў 16—17 стст. у Неапалітанскім каралеўстве шматлікія паўстанні.
Пасля нядоўгага аўстрыйскага праўлення (з 1707, фармальна ў 1714—1735) пад уладай іспанскіх Бурбонаў.
У 1805 Неапаль акупіраваны французскімі войскамі Напалеона І, кіравалі генералы Ж. Банапарт (1806—1808) і І. Мюрат (1808—1815). Пасля разгрому Напалеона зноў у Каралеўстве абедзвюх Сіцылій; з 1860 у складзе аб’яднанага Італьянскага каралеўства.