У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Маньяні.
Джавані-Натале Маньяні (італ.: Giovanni Natale Magnani, лац.: Joannes Natalis Magnani, польск.: Jan Natalis Magnani; 25 снежня 1747, Балоння, Італія — 22 кастрычніка 1794, Полацк[1]) — езуіцкі святар і педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 29 кастрычніка 1763 г. у Венецыянскай правінцыі[1]. У 1783 г. або ў 1784 г. пераехаў на Беларусь[2]. Прафесар этыкі і натуральнага права ў Полацкім езуіцкім калегіуме (1784—1785). 15 жніўня 1785 г. склаў апошнія зарокі[3]. У 1785—1786 гг. быў гісторыкам правінцыі ордэна ў Полацку[1], браў удзел дзейнасці у камісіі на чале з Францішкам Караў, якая распрацавала новы «План вучэбных заняткаў» (Ratio Studiorum) для езуіцкіх навучальных устаноў. У выніку школьнай рэформы быў пашыраны аб’ём выкладання дакладных навук і сучасных моў[4].
У 1787—1788 гг. — выхавацель сына беларускага генерал-губернатара Пятра Багданавіча Пасэка[1] (у каталогу Таварыства Ісуса на 1787/1788 навучальны год пазначаны як прафесар паэтыкі і рыторыкі[3]). Прафесар французскай мовы ў Магілёўскім езуіцкім калегіуме (1788—1789), прафесар філасофіі і матэматыкі ў Полацку (1789—1793), сакратар правінцыяла Гераніма Віхерта ў Оршы (1793—1794). Памёр пад час эпідэміі, даглядаючы хворых[1].
Пераклаў на італьянскую мову «Гісторыю» Іосіфа Флавія і казанні Пятра Скаргі[5].