У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Віхерт.
Геранім Віхерт (польск.: Hieronim Wichert, лац.: Hieronimus Wichert; 28 верасня 1734, Беларусь — 7 верасня 1816, Орша) — дзеяч каталіцкага касцёла і Таварыства Ісуса, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса у Вільні 14 жніўня 1751 г. Высвечаны на ксяндза ў Варшаве ў 1762 г. У 1764—1772 гг. выкладаў і прапаведаваў у Драгічыне і Слуцку. У 1772—1773 гг. быў суперыёрам езуіцкай місіі ў Магілёве[1].
Пасля скасавання Таварыства Ісуса папам Кліментам XIV (1773) застаўся на Беларусі і працягнуў сваю ордэнскую дзейнасць. У 1773—1779 гг. — суперыёр місіі, а з 1779 па 1784 гг. — рэктар Магілёўскага езуіцкага калегіума. На ІІ Полацкай кангрэгацыі Таварыства Ісуса выконваў функцыі сакратара, а пасля ўваходзіў у склад камісіі, якая была павінна рэфармаваць езуіцкія навучальныя ўстановы ў адпаведнасці з законамі Расійскай імперыі[1]. У 1785—1786 гг. — суперыёр місіі ў Расне[2].
З 1786 па 1799 і з 1803 па 1809 гг. — рэктар Аршанскага езуіцкага калегіума. У 1799—1803 гг. — рэктар Полацкага езуіцкага калегіума. Асістэнт генеральнага вікарыя (1786—1809) і асістэнт генерала Таварыства Ісуса Тадэвуша Бжазоўскага (1809—1816)[2]. З 30 ліпеня па 10 кастрычніка 1802 г. — генеральны вікарый Таварыства Ісуса[1].