Вільгельм Віндэльбанд (ням.: Wilhelm Windelband; 11 мая 1848, Патсдам, Германская імперыя — 22 кастрычніка 1915, Гайдэльберг, Германская імперыя) — нямецкі філосаф-ідэаліст, кіраўнік Бадэнскай школы неакантыянства.
Нарадзіўся ў сям’і прускага служачага. Вучыўся ва ўніверсітэтах Іены (дзе слухаў лекцыі Куна Фішэра) і Гайдэльберга (дзе слухаў лекцыі Лоцэ). Добраахвотнікам ўдзельнічаў ў франка-прускай вайне 1870 г. У Берліне абараніў дысертацыю «Вучэнне аб выпадковасці» (1870), габілітазаваўся ў 1873 годзе.
Пасля абароны дысертацыі Віндэльбанд пачынае выкладчыцкую дзейнасць у Лейпцыгу: праз тры гады ён прыват-дацэнт, а праз шэсць гадоў — прафесар. Прафесар у Цюрыху (1876). З 1877 г. — прафесар універсітэта ў Фрайбургу, з 1882 — у Страсбургу, з 1903 — у Гайдэльбергу. Член Гайдэльбергскай акадэміі навук з 1910 г.