У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гофмайстэр. Апалін (Апалон) Паўлавіч Гофмайстэр (1825, Брэст[1] або Шастакова Брэсцкага павета — 1 ліпеня 1890[2], Кракаў) — дзеяч польскага і беларускага рэвалюцыйнага руху, адзін з кіраўнікоў нацыянальна-вызвольнага паўстання 1863—1864 гадоў[1], мемуарыст[3].
Паходзіў з пратэстанцкага нямецкага роду[4][5] сям’і рускага афіцэра Паўла Гофмайстэра[6][7]. Бацька — палкоўнік расійскага войска Павел Гофмайстэр, маці паходзіла з Курляндыі, з роду баронаў Штакельбергаў, была пратэстанткай. Сын Гофмайстэраў, аднак, як і бацька, быў ахрышчаны каталіком, хоць пазней, з прагматычных мэтаў, бацька намаўляў яго стаць пратэстантам. У хуткім часе пасля нараджэння Апаліна сям’я Гофмайстэраў пераехала ў Сімбірск, дзе бацька каля шасці гадоў служыў паліцмайстарам. Пасля смерці ўладальніка в. Шастакова расійскага генерала Альберга, які прыходзіўся дзядзькам маці Апаліна Гофмайстэра, сям’я вярнулася на радзіму. Бацька з маленства выхоўваў свайго сына ў спартанскім духу.
Скончыў Варшаўскую гімназію і вучыўся ў Берлінскім універсітэце, дзе быў членам студэнцкага канспіратыўнага гуртка[3][8]. Вучобу ва ўніверсітэце не скончыў.
У 1845 актыўна далучыўся да дзейнасці студэнцкага гуртка, праз год з’ехаў на Літву дзеля падрыхтоўкі паўстання. Жыў ва ўладаннях бацькоў у Шастакове Брэсцкага павета.
У 1846 супрацоўнічаў з Каралем Лібельтам(руск.) бел., удзельнічаў у змове з мэтай падняць паўстанне ў Беларусі. За гэту спробу арыштаваны ў тым жа годзе[6][7][9] і атрымаў вырак два гады турэмнага зняволення па гэтак званай «справе Рэра». У 1848 годзе публічна ганьбаваны ў Вільні і сасланы ў арыштанцкія роты ў Орскай крэпасці(укр.) бел., дзе сядзеў адначасна з Тарасам Шаўчэнкам. Тамсама сустракаўся з Зігмунтам Серакоўскім[8][7]. Пасля перасланы ў Арэнбург[1].
Пасля абвяшчэння Аляксандрам II царскай амністыі ў 1857 годзе вярнуўся на радзіму. З канца 1850-х гадоў жыў у маёнтку Шастакове Брэсцкага павета, які ўспадкаваў ад бацькоў, пад таемным наглядам паліцыі. Да 1861 года да яго маёмасці ставіліся і сяляне, якія жылі ў маёнтку. Вядома, што А. Гофмайстэр прыязна і спачувальна ставіўся да іх[1], намагаўся іх вызваліць[8]. Адчыніў школу для вясковых дзяцей і заняўся сельскай гаспадаркай[10]. Пасля адмены прыгоннага права юрыдычная сітуацыя была складанай, таму за свой рахунак ён ажыццявіў фіктыўны продаж кожнага ўчастка сялянскай сям’і. Сяляне яго любілі і паважалі[6][7].
Быў блізкім сябрам, суседам і паплечнікам Рамуальда Траўгута[7][11][12]. Ён браў актыўны ўдзел у нацыянальных арганізацыях і гродзенскіх паўстанцкіх арганізацыях. Падчас паўстання 1863—1864 гадоў быў прызначаны цывільным ваяводскім кіраўніком паўднёвага Гарадзенскага, пасля Берасцейскага ваяводства[1][6][7][12]. Супрацоўнічаў з Кастусём Каліноўскім.
У 1864 годзе арыштаваны і сасланы на катаргу ў Сібір[1][7]. Адбываў кару спачатку ва Усоллі-Сібірскім, пасля ў Табольску. У 1868 годзе паводле царскага маніфесту ён пасяліўся ў Іркуцку і даваў там урокі музыкі[7]. У 1873 дзякуючы спрыянню аўстрыйскага пасольства вызвалены і атрымаў эміграцыйны пашпарт без права вяртання ў Расійскую імперыю)[6][7].
З 1870-х гадоў жыў у Галіцыі[1], спачатку ў Бродах, а потым у Кракаве[13]. Навернуты з пратэстанцтва ў каталіцтва айцом Вацлавам Навакоўскім.
Памёр у Кракаве 1 ліпеня 1890 года[6][7]. Пахаваны на Ракавіцкіх могілках у там жа[14].
Вядома частка яго мемуараў у выглядзе ліста да А. Гілера (1882)[3][15]: