Анёл Доўгірд (польск.: Anioł Dowgird; 2 снежня 1776, маёнтак Юркаўшчына, Мсціслаўскі павет, цяпер Хіславіцкі раён Смаленскай вобл. — 26 красавіка 1835, Вільня[2]) — беларуска-польскі філосаф, логік, псіхолаг, педагог.
Нарадзіўся ў сям’і дробнага шляхціча Андрэя Доўгірда[3]. 3 1786 года два гады вучыўся ў езуіцкіх школах пры Мсціслаўскім і Магілёўскім калегіумах, дзе паказаў выдатныя здольнасці. Працягваў навучанне ў Дубровенскай піярскай школе. У 1791 годзе ўступіў у ордэн піяраў у Любяшове (Берасцейскае ваяв.). Вучыўся ў калегіуме піяраў у Дубровіцы (Валынская губ.) і Віленскай акадэміі (1793—1796). З 1796 па 1807 гг. выкладаў геаграфію, матэматыку, фізіку, французскую мову, паэтыку і рыторыку ў піярскіх навучальных установах у Лідзе (1796), Вількаміры (1797), Расіенах (1798—1800), Віцебску (1801), Шчучыне (1804—1806), Любяшове (1807)[2].
У 1807 г. пераехаў у Вільню. Прэфект дваранскага пансіёну (1807—1809), капелан Галоўнай духоўнай семінарыі пры Віленскім універсітэце (1809—1812, 1816—1832), капелан гімназіі. З 1818 па 1832 гг. (з перапынкамі) чытаў лекцыі па логіцы, псіхалогіі і філасофіі ў Віленскім універсітэце. У 1822 г. быў абраны членам-карэспандэнтам Варшаўскай акадэміі навук[4]. У 1828 г. абараніў доктарскую дысертацыю па тэалогіі («Тэалагічна-дыягнастычная дысертацыя пра цуды»). Пасля закрыцця Віленскага ўніверсітэта (1832) — віленскі канонік (з 1833 г.), а потым — прафесар Віленскай духоўнай акадэміі з (1834 г.)[2].
А. Доўгірд быў шырока вядомы сваёй мецэнатскай дзейнасцю. Падчас вайны 1812 года шмат часу прысвяціў апекаванню параненых і хворых салдат. Сваю спадчыну - вялікую бібліятэку на некалькі соцень тамоў і мноства манускрыптаў, ахвяраваў Духоўнай акадэміі[4].
Паводле сведчання сучаснікаў, студэнтаў і прафесараў, быў чалавекам мяккім, добразычлівым, верапаслухмяным, хоць і хваравітым; чытаў лекцыі манатонна, але дэманстраваў вялікую дасведчанасць у навуках, асабліва ў філасофіі[5]. Сярод студэнтаў Віленскага ўніверсітэта, якія здавалі экзамен А. Доўгірду, быў і Адам Міцкевіч. Захаваліся нават экзаменацыйныя пытанні, што дасталіся вялікаму паэту, і адказы на іх[3].
Аўтар даследавання па філасофіі Канта (Filozofia Kanta, czyli badania bezstronne nad jego układem, 1814; рукапіс загінуў), манаграфію «Аб логіцы, метафізіцы і маральнай філасофіі» (O logice, metafizyce i filozofii moralnej. Rozprawa na skutek konkursu ogłoszonego przez cesarski Uniwersytet Wileński r. 1820 dnia 1 marca do katedry rzeczonych przedmiotów napisana, Вільня, 1821). Падрыхтаваў 3 тамы твораў па логіцы (пры жыцці надрукаваны толькі Т. 1 — «Выклад прыродных правіл мыслення або тэарэтычная і практычная логіка» (Wykład przyrodzonych myślenia prawideł, czyli logika teoretyczna i praktyczna, Полацк, 1828))
Зберагліся яго рукапісы па логіцы, філасофіі, натуральнай тэалогіі. Прыхільнік поглядаў Джона Лока і Эцьена Кандыльяка (распрацоўвалі эмпірыстычную тэорыю), якія спалучаў з аб’ектыўным ідэалізмам. Матэрыялістычныя моманты светаўспрымання выявіліся галоўным чынам у тэорыі пазнання (прыняцця аб’ектыўнага свету, які ўздзейнічае на органы пачуццяў, законаў і фактараў прыродаўства, як галоўных крытэрыяў ісціны, адмаўленне прыроджаных ідэй).
Захапляўся паэзіяй, пісаў вершы, цікавіўся эстэтыкай і крытыкай. Прапаноўваў Віленскаму універсітэту план выкладання эстэтыкі, падзяліў яе на агульную (тэарытычную), прыватную (крытыка) і лінгвістычную (аналіз мовы). Даследваў ролю ўяўлення і фантазіі ў творчасці наогул і ў мастацтве ў прыватнасці. Дыферэнцыраваў два віды пазнання рэчаіснасці: мастацкі і філасофскі. Лічыў, што мастацкія ўяўленні залежаць ад узроўню цывілізацыі.
У 2010—2014 гг. Інстытут філасофіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі ладзіў у Мінску міжнародныя “Доўгірдаўскія чытанні”:
Навуковыя канферэнцыі выклікалі вялікую цікавасць з боку як беларускіх, так і літоўскіх, украінскіх, расійскіх і польскіх даследчыкаў[6].