У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Антыёх.
Антыёх VII Эвергет (Сідэт) (164 да н.э. — 129 да н.э.) — цар Сірыі з дынастыі Селеўкідаў (з 138 да н.э.)[3].
Антыёх Сідэт быў сынам Дэметрыя I Сатэра і братам Дэметрыя II Нікатара. Мянушка адбываецца ад горада Сідзе (у Кілікіі), дзе Антыёх нарадзіўся. Юнацкасць правёў на грэчаскіх астравах.
Узвысіўся пасля захопу парфянамі ў 141 годзе да н.э. Дэметрыя II, у 138 годзе ажаніўшыся з яго жонкай Клеапатрай Тэяй. Іх сын Антыёх IX Кізікскі быў зводным братам Селеўка V і стрыечным братам Антыёха VIII Грыпа.
Напачатку валадарання ваяваў супраць узурпатара Дыядота Трыфана, які планаваў знішчыць Клеапатру Тэю і яе дзяцей. Узурпатар скончыў жыццё самагубствам у Апамеі, якую занялі войскі Антыёха. Пасля гэтага ён высунуў ультыматум яўрэям, каб яны прызналі яго сваім кіраўніком.
Пасля іх адмовы ён у 134 годзе да н.э. пачаў паход у Іўдзею і аблажыў Іерусалім. Пасля яго захопу, Антыёх загадаў знесці сцены горада.
Па легендзе хасманейскі цар Іаан Гіркан знайшоў грабніцу цара Давіда і выняў адтуль тры тысячы талентаў, якія і заплаціў Антыёху, каб выратаваць горад. Таксама Гіркан абавязаўся паслаць Антыёху войска для паходу супраць парфян.
У 130 годзе да н.э. 80-тысячная армія Антыёха, у якую ўваходзілі як грэчаскія атрады, так і дапаможныя войскі залежных цароў (сярод якіх быў і Гіркан) накіравалася да мяжы з Парфіяй. Войска суправаджала да 300 000 слуг і каланістаў. Селеўкід атрымаў падтрымку гарадоў Ніжняга Двурэчча і Мідыі, а таксама цароў Персіды і Элімаиды, а арміі парфян былі пераможаны ў трох бітвах. Заняўшы Мідыю, войска размясцілася на зімовыя кватэры[4].
Цар Парфіі Фраат II пачаў умацоўваць сваю сталіцу Нісу, звярнуўся да плямёнаў сакаў па ваенную дапамогу і вызваліў з палону Дэметрыя II. У той жа час ён прапанаваў заключыць мірны дагавор, але Антыёх высунуў жорсткія ўмовы: усе тэрыторыі царства акрамя Парфіі вярталіся Селеўкідам, яе кіраўнікі штогод плацяць даніну і прызнаюць залежнасць ад Сірыі, а Дэметрый II перадаецца асабіста ў рукі Сідэта[4].
За час перамоў воіны Сідэта сваім гвалтам настроілі супраць сябе мясцовае насельніцтва, якое да таго ж было вымушана забяспечваць яго шматлікую армію, так што яны перайшлі на бок парфян. Ва ўмоўлены дзень шматлікія сірыйскія гарнізоны падвергліся адначасоваму нападу, да якой зусім не былі гатовыя. Цар паспяшаўся на дапамогу да бліжэйшых атрадаў, але быў атакаваны самім Фраатам[4].
Не жадаючы здавацца ў палон, Антыёх скончыў жыццё самагубствам, кінуўшыся разам з канём у прорву. Гэта выклікала павагу парфян, якія адправілі яго труп на радзіму ў сярэбранай труне[4].
Да моманту гібелі Антыёха яго брат Дэметрый II быў вызвалены з палону, але царства Селеўкідаў цяпер уключала толькі тэрыторыю Сірыі.
У 132 годзе да н.э. з пад улады Селеўкідаў выйшла вобласць Асраены са сталіцай у Эдэсе, кіраваць у якой у 127 да н.э. сталі прадстаўнікі арабскай дынастыі Абгара і Ма’ну[5].