У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Корсак. Антоній Корсак (лац.: Antonius Korsak; 13 чэрвеня 1764, Мсціслаў — 11 жніўня 1831, Старая Весь, Галічына) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 14 жніўня 1781 г. Пасля курса рыторыкі ў Оршы выкладаў граматыку і сінтаксіс ў Віцебску (1784—1786). З 1786 па 1788 гг. вывучаў філасофію ў Полацкім езуіцкім калегіуме. Наступныя пяць гадоў працаваў настаўнікам у езуіцкіх школах у Полацку, Дынабургу, Магілёве і Мсціславе.
У 1793 г. вярнуўся ў Полацкі езуіцкі калегіум, дзе праслухаў поўны курс тэалогіі. Пасля двух гадоў у доме ІІІ прабацыі ў Дынабургу слаў апошнія зарокі 15 жніўня 1798 г. Зноў працаваў у Мсціславе (рэгент канвікта, прэфект школ і прафесар французскай мовы, 1798—1799), Магілёве (рэгент канвікта, 1799—1800) і Оршы (прафесар рыторыкі і кіраўнік настаўніцкай семінарыі, 1800—1805; прэфект бібліятэкі, 1804—1805).
З 1805 па 1813 гг. — сакратар правінцыяла Беларускай правінцыі Таварыства Ісуса Казіміра Астроўскага. 3 мая 1813 г. прызначаны рэктарам Магілёўскага калегіума (да 1819). Апошні год дзейнасці езуітаў на Беларусі правёў у Оршы[1].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) А. Корсак звязаў свой лёс з Галічыной, якая ў той час уваходзіла ў склад Аўстрыйскай імперыі. Першы год адсутнічаў у правінцыі, паколькі знаходзіўся ў Рыме, дзе прымаў удзел у ХХ Генеральнай кангрэгацыі Таварыства Ісуса, на якой быў абраны новы генерал ордэна Луіджы Фортыс. Па вяртанні ў правінцыю займае высокіе пасады: кансультанта правінцыяла Галіцкай правінцыі (1822—1825), віцэ-рэктар Цярнопальскага калегіума (1822—1824) і прэфект у калегіуме ў Старой Весі (1824—1826). На працягу навучальнага 1826/1827 года як віцэ-рэктар (фактычна з’яўляўся першай асобай установы) займаўся організацыяй працы новага езуіцкага калегіума ў Тынцы. У 1828—1831 гг. — суперыёр у Тухаве[2].
Калі вясной 1831 года Галічыну ахапіла эпідэмія халеры айцы езуіты правінцыі працягвалі свае апостальскае служэнне і, як маглі, дапамагалі пацярпелым і іх сем’ям: быў адчынены шпіталь, аказвалася пастырская дапамога хворым, адпяваліся памерлыя. Антоній Корсак стаў адным з двух членаў ордэна (другі — яшчэ адзін беларускі езуіт, выпускнік Полацкай езуіцкай акадэміі Баніфацый Кісялевіч), якому гэта каштавала жыцця[3]. Памёр 11 жніўня 1831 г. незадоўга да сканчэння эпідэміі[4].
Антоній Корсак лічыцца (з рознай ступенню верагоднасці) аўтарам некалькіх выданняў лаціна-польскіх слоўнікаў, выдадзеных у Полацкай езуіцкай друкарні: