У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бокараў.
Яўген Алексеевіч Бокараў (25 лютага 1904, з. Сярэдне-Ягор’еўскае, Стаўрапольская губерня, цяпер Растоўская вобласць — 11 сакавіка 1971, Масква) — савецкі лінгвіст, даследчык дагестанскіх моў, эсперанталог, загаднік сектарам каўказскіх моў Інстытута мовазнаўства АН СССР, складальнік найболей поўных для свайго часу руска-эсперанцкага (выдавецтва «Энцыклапедыя», 1966) і эсперанта-рускага (1974) слоўнікаў.
Старэйшы брат рана загінулага лінгвіста-дагестанаведа Анатоля Бокарава.
Вучыўся ў школе горада Цямір-Хан-Шура (цяпер Буйнакск). Сярэднюю школу скончыў у 1922 годзе ў с. Сярэдне-Ягор’еўскам, куды бацькі вярнуліся пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі. З пачатку 1921 года адначасна з навукай пачаў працаваць настаўнікам у пачатковай школе.
У 1922 годзе паступіў у Політэхнічны Інстытут[2], а ў 1923 годзе перавёўся ў Растоўскі ўніверсітэт, які скончыў па аддзяленні рускай мовы і літаратуры педагагічнага факультэта. Па сканчэнні ўніверсітэта з 1925 года працаваў школьным настаўнікам (Паўночная Асеція, Дагестан)[2].
З 1931 года перайшоў на працу ў Дагестанскі педагагічны інстытут. Пасля здачы кандыдацкага мінімуму і абароны кандыдацкай дысертацыі атрымаў у 1937 годзе навуковую ступень кандыдата і ў 1938 годзе навуковае званне дацэнта. У 1939 годзе паступіў у дактарантуру Інстытута Мовы і Мыслення АН СССР, аднак не паспеў скончыць яе з-за распачатай Вялікай Айчыннай вайны. Быў закліканы ў флот, служыў з чэрвеня 1941 года па чэрвень 1946 года. Падчас вайны, у 1944 годзе, уступіў у шэрагі УКП(б). Пасля дэмабілізацыі ў 1946 годзе быў залічаны старэйшым навуковым супрацоўнікам у Інстытут Мовы і Мыслення, а ў 1950 годзе, пасля яго ліквідацыі, — у Інстытут мовазнаўства АН СССР[2].
У 1957 годзе Бокараў браў удзел у рыхтоўлі да VI Міжнароднага фестываля моладзі і студэнтаў (Масква) — кіраваў арганізацыяй сустрэч эсперантыстаў розных краін. З гэтай падрыхтоўкі пасля фестываля адрадзіўся эсперанта-рух у Савецкам Саюзе (з сярэдзіны 1930-х эсперантыстаў пераследавалі, кіраўніцтва саюза эсперантыстаў было рэпрэсавана[3]).
Бокараў шмат зрабіў для афіцыялізацыі эсперанта ў СССР — пры Звязе савецкіх грамадстваў сяброўства і культурных сувязяў з народамі замежных краін (ССОД) у 1962 годзе была ўтворана Камісія па міжнародных сувязях савецкіх эсперантыстаў, доўгі час адзіная афіцыйная арганізацыя эсперантыстаў краіны. Бокараў быў старшынёй гэтай камісіі з моманту яе падставы да сваёй смерці.
З 1963 года быў у Акадэміі эсперанта — рэгулюючы орган мовы эсперанта.
Я. А. Бокараў браў удзел у спорах пра «натуральныя» і «штучныя» мовы, выступаў супраць такога супрацьстаўлення. Па яго думцы, усе мовы ў той ці іншай меры штучныя — узнікаюць у грамадстве і выпрабоўваюць на сабе яго актыўны ўплыў. Такім чынам, трэба казаць пра ступень штучнасці тых ці іншых моў, але не супрацьстаўляць «натуральныя» і «штучныя» як два неперасякальныя мноствы.