У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Пархута. Яраслаў Пархута (8 сакавіка 1930, в. Мілейкі, Івацэвіцкі раён, Брэсцкая вобласць — 1996) — беларускі пісьменнік-краязнавец, журналіст.
Нарадзіўся 8 сакавіка 1930 года ў вёсцы Мілейкі Івацэвіцкага раёна Брэсцкай вобласці ў сялянскай сям’і. Вучыўся на аддзяленні журналістыкі БДУ (1949—1952). З 1952 па 1953 годы знаходзіўся на журналісцкай працы ў Гродзенскай вобласці. З 1953 па 1956 служыў у Савецкай Арміі. З 1956 г. —- літсупрацоўнік, загадчык аддзела поразаўскай раённай газеты «Ленінскі шлях», з 1959 г. —- намеснік рэдактара ружанскай раённай газеты «Заветы Леніна», з 1961 г. —- рэдактар гарадзішчанскай раённай газеты «Советская Родина», з 1962 г. —- намеснік рэдактара, загадчык аддзела баранавіцкай міжраённай газеты «Знамя коммунизма», з 1965 г. —- старшы рэдактар Брэсцкай студыі тэлебачання, у 1965—1969 гг. —- загадчык аддзела, намеснік рэдактара маларыцкай раённай газеты «Сельскае жыццё». У 1973 г. скончыў Вышэйшую партыйную школу пры ЦК КПБ у Мінску. У 1973—1977 гг. працаваў намеснікам рэдактара, рэдактарам аддзела часопіса «Вожык», у 1978—1982 гг. —- рэдактарам аддзела часопіса «Родная прырода»[2].
Член Саюза пісьменнікаў СССР з 1982 г.
У рэспубліканскім друку выступіў у 1946 г. Першы верш апублікаваў у 1949 г. (брэсцкая абласная газета «Заря»). Аўтар вершаваных казак «Казка зялёнай дубровы» (1960), «Перапёлачка» (1979), кніг прозы «Ты пайшла ў сонца» (1973), «Мудрая цялушка» (1976), «Там, дзе жыве Юлька» (1978), «Жаваранак над полем» (1985), «Зямля бацькоў нашых» (1988), «Пад высокім сонцам» (1988), «Дарогамі надзеі і трывог» (1989).
У 1992 годзе за кнігу «Зямля бацькоў нашых» Яраслаў Пархута атрымаў Дзяржаўную прэмію Беларусі ў галіне літаратуры, мастацтва і архітэктуры.