У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Туміловіч.
Янка Туміловіч, сапр.: Іван Людвігавіч Туміловіч (6(19) верасня 1905, в. Сяліба Ігуменскага павета Мінскай губерні, цяпер Бярэзінскі раён, Мінская вобласць — 21 студзеня 1938, ГУЛАГ) — беларускі паэт.
Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Скончыў БДУ (1927). Жыў у Мінску. Працаваў выкладчыкам гісторыі, у рэдакцыях часопісаў. Член літаб’яднання «Маладняк». У 1927 г. стаў адным з заснавальнікаў «Пралетарска-сялянскай беларускай літаратурнай суполкі» («Пробліск»). У 1930-я гг. працаваў выкладчыкам Вышэйшай школы палітычнай асветы, у рэдакцыі газеты «Піянер Беларусі».
Арыштаваны 11.10.1936; 20.6.1937 Вярхоўным судом СССР прыгавораны да 7 гадоў пазбаўлення волі. Памёр у лагеры каля бухты Нагаева пад Уладзівастокам. Справа спынена 8.1.1940.
Дэбютаваў у друку вершамі ў 1925 г. У 1926 годзе разам з Я. Бобрыкам і А. Звонакам выдаў паэтычны зборнік. Публікаваўся ў часопісе «Маладняк», газетах «Савецкая Беларусь», «Чырвоны сцяг», «Звязда», «Чырвоная змена», «Камунар Магілёўшчыны»; калектыўным зборніку «Дэкламатар» (1928). У пераважнай большасці вершы Туміловіча — гэта ўзоры пралеткультаўскага рамантызму 1920-х г. У 1927 годзе стаў адным з заснавальнікаў «Пралетарска-сялянскай беларускай літаратурнай суполкі» («Пробліск»). Аўтар паэмы «Ульянаў—Ленін»[2], часткова апублікаванай у 1929—1930 гг. З 1930 г публікацыі Туміловіча знікаюць са старонак перыядычнага друку. Магчыма, гэта звязана з хваляй рэпрэсій у 1930-х гг.