Язэп Гаўрылік (Іосіф Емяльянавіч Гаўрылік) (6 красавіка 1893, в. Калодчына, Вілейскі павет — 8 снежня 1937, г. Ленінград) — дзеяч беларускага руху ў Заходняй Беларусі[2].
Скончыў Барунскую настаўніцкую семінарыю. У 1922 адзін з заснавальнікаў Радашковіцкай беларускай гімназіі ім. Ф. Скарыны, актыўны дзеяч Таварыства беларускай школы[2].
З 1925 член БСРГ. У маі 1930 без яго згоды залічаны ў КПЗБ.
У 1928 абраны паслом у сойм Другой Рэчы Паспалітай па спісе Рабоча-сялянскага адзінства[2].
Адзін са стварацеляў і старшыня рэвалюцыйна-дэмакратычнай і нацыянальна-вызваленчай арганізацыі «Змаганне»[2]. Удзельнічаў у арганізацыі выдання твораў класікаў марксізму-ленінізму на беларускай мове, якое ажыццяўляла «Змаганне»[2].
У 1931 быў пазбаўлены пасольскага імунітэту і асуджаны на 9,5 года турмы. У 1932 абменены на палітычных вязняў з СССР[2]. Жыў у Мінску. Працаваў загадчыкам сектара (аддзела) выканання Народнага камісарыяту асветы БССР.
Арыштаваны ДПУ БССР 1 верасня 1933 года па справе «Беларускага нацыянальнага цэнтра». 9 студзеня 1934 года прыгавораны да расстрэлу, які замянілі на 10 гадоў высылкі. Вязень ГУЛАГу ў Салавецкім лагеры (СЛОН) і будаўнічых лагерах Беламорска-Балтыйскага каналу. 25 лістапада[3][4] 1937 года «тройкаю» НКВД па Ленінградскай вобласці прыгавораны да расстрэлу. Паводле некаторых звестак прыняў смерць, як глыбока рэлігійны чалавек (бо яшчэ ў 1920-я перайшоў у баптызм[5]).
Рэабілітаваны па абодвух прысудах 16 жніўня 1956.