Юрый Нікадзімавіч Кішык (нар. 4 студзеня 1942, Угліч, Яраслаўская вобласць) — беларускі архітэктар. Кандыдат архітэктуры (1989).
Нарадзіўся 4 студзеня 1942 года ў горадзе Угліч Яраслаўскай вобласці. Бацька — Нікадзім Пятровіч Кішык (пам. 1991), беларус, афіцэр Чырвонай Арміі, артылерыст, палкоўнік, камандзір артылерыі 250 дывізіі. Маці — Вацлава Іванаўна Пчыцкая, полька, настаўніца. Бацькі паходзілі з Барысава, вучыліся ў адной гімназіі. Бацька служыў у Полацку, перад вайной яго частку перавялі ў летнія лагеры пад Каўнас. З пачаткам вайны маці эвакуіравалася ва Угліч да сястры, дзе пражыла ўсю вайну, выкладаючы ў школе. Да 1945 года яна страціла зрок і пасля гэтага больш не працавала[1].
У 1953 годзе бацьку звольнілі ў запас, сям’я перабрала ў Мінск. У 1958 годзе скончыў 4-ю мінскую сярэднюю школу з залатым медалём[1].
Скончыў Беларускі політэхнічны інстытут у 1964 годзе. Працаваў архітэктарам г. Ліды, з 1968 года — выкладчык кафедры малюнка, асістэнт, старшы выкладчык кафедры тэорыі і гісторыі архітэктуры Беларускага політэхнічнага інстытута. З 1990 года дацэнт кафедры «Тэорыя і гісторыя архітэктуры» Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта.
Член Саюза архітэктараў СССР з 1969 года. Член КПСС з 1978 года. Пражывае ў г. Мінск.
Асноўныя працы: Курган Бессмяротнасці, помнік героям грамадзянскай вайны — воінам 37-га стралковага палка, магіла невядомага салдата, клубны корпус ЦЭЦ (1967) у Лідзе. Аўтар артыкулаў пра асаблівасці вышыннай пабудовы гістарычных і буйных гарадоў Беларусі.