Марк Габрыэль Шарль Глейр (фр.: Marc Gabriel Charles Gleyre; 2 мая 1806 — 5 мая 1874) — швейцарскі мастак і педагог, прадстаўнік акадэмізму.
Асірацеўшы ва ўзросце васьмі ці дзевяці гадоў, Шарль Глейр быў завезены дзядзькам у Ліён і аддадзены ў фабрычную школу. У сярэдзіне 1820-х гадоў ён прыбыў у Парыж і некалькі гадоў узмоцнена вывучаў жывапіс у майстэрні Эрсана, потым амаль на дзесяць гадоў пакінуў Францыю (1828). Некалькі гадоў Глейр правёў у Італіі, дзе развіў свой талент вывучэннем і капіраваннем твораў старажытных майстроў, а таксама пісаннем эцюдаў з натуры. У Італіі ён зблізіўся, у прыватнасці, з Арасам Вернэ і Луі-Леапольдам Роберам, а затым адправіўся ў Грэцыю і далей на ўсход, пабываўшы ў Егіпце, Ліване, Сірыі. Прырода і народны побыт гэтых краін даставілі яму багаты запас матэрыялаў для наступных яго карцін.
Ён адрозніваўся выключнай патрабавальнасцю да сябе, працаваў над карцінамі падоўгу, аднак пакінуў у агульнай складанасці, паводле пасмяротнага каталога, 683 творы — уключаючы эцюды і малюнкі, сярод якіх, у прыватнасці, партрэт Гейнэ, выкарыстаны для гравюры ў часопісе «Revue des Deux Mondes» (красавік 1852). Сярод найбольш значных работ у спадчыне Глейра — карціны «Зямны рай» (пра якую захоплена адклікаўся Іпаліт Тэн), «Патоп», «Адысей і Наўсікая», «Блудны сын» і іншыя палотны на антычныя і біблейскія сюжэты.
Глейр таксама быў вядомы як педагог. У сярэдзіне 1840-х гадоў Поль Дэларош перадаў яму сваіх вучняў. У студыі Глейра ў розны час займаліся Сіслей, Рэнуар, Манэ, Уістлер, Піку, В. К. Генц і іншыя выдатныя мастакі.