Поль Дэларош (фр. Paul Delaroche, сапраўднае імя Іпаліт Дэларош (фр. Hippolyte Delaroche); 17 ліпеня 1797, Парыж — 4 лістапада 1856, Парыж) — французскі жывапісец салоннага накірунку акадэмічнага мастацтва сярэдзіны XIX стагоддзя.
Поль Дэларош нарадзіўся ў сям’і маршанаў і калекцыянераў твораў мастацтва. Сапраўднае імя Дэлароша Іпаліт, але ў сям’і яго звалі Полем («La roche» азначае «скала, камень»). Адсюль: Поль Дэлараш. Яго бацька, Грэгуар-Іпаліт Дэларош, быў вядомым гандляром карцінамі, а дзядзька служыў захавальнікам кабінета гравюр Нацыянальнай бібліятэкі ў Парыжы. Поль Дэларош быў другім з двух сыноў і пазнаёміўся з выяўленчым мастацтвам у раннім узросце. З дзевятнаццаці гадоў Дэларош вучыўся ў Школе прыгожых мастацтваў пад кіраўніцтвам пейзажыста Луі Ватле, але неўзабаве перайшоў у майстэрню мастака гістарычнага жанру К. Дэборда. Затым, з 1818, на працягу чатырох гадоў працаваў пад кіраўніцтвам жывапісца акадэмічнага напрамкі А.-Ж. Гро, вучня знакамітага Жака-Луі Давіда.
У 1832 годзе Дэларош, ужо атрымаў вядомасць у якасці «гістарычнага жывапісца», быў абраны ў члены парыжскай Акадэміі прыгожых мастацтваў. У наступным годзе ён атрымаў пасаду прафесара ў Школе прыгожых мастацтваў, а ў 1834 годзе з’ехаў у Італію, дзе ў 1835 годзе ажаніўся з Луізай, дачкой жывапісца Араса Вернэ. Арас Вернэ быў дырэктарам Французскай акадэміі ў Рыме.
У 1838—1843 гадах Дэларош зноў працаваў у Італіі. У 1845 годзе быў абраны ў Нацыянальную акадэмію дызайну (з 1826 г. назву Акадэміі прыгожых мастацтваў) у Нью-Ёрку ў якасці ганаровага акадэміка. У 1840-х гадах мастак браў тэмы для сваіх карцін пераважна са святой і царкоўнай гісторыі. Пасля другой паездкі ў Італію яго цікавяць сцэны італьянскага побыту. Верагодна, да гэтага часу адносіцца і яго карціна «Адпачынак на беразе Тыбра» са збору Дзяржаўнага Эрмітажа ў Санкт-Пецярбургу. Пасля таго, як у 1845 годзе памерла яго жонка, ён пераходзіць да трагічных сюжэтаў.