Святлейшы князь Фёдар Іванавіч Паскевіч (13 лютага 1823 — 16 чэрвеня 1903, Гомель, Магілёўская губерня, Расійская імперыя) — расійскі ваенны дзеяч, генерал-лейтэнант, генерал-ад’ютант (1856) з роду Паскевічаў, адзіны сын і спадчыннік генерал-фельдмаршала Івана Фёдаравіча Паскевіча.
За заслугі бацькі, 6 кастрычніка 1831 года прысвоена званне прапаршчыка 13-га лейб-грэнадзёрскага Эрыванскага палка. Пасля перавёўся ў лейб-гвардыі Праабражэнскі полк. Разам з іншымі прагрэсіўна думаючымі маладымі афіцэрамі ўваходзіў у «Гурток шаснаццаці». З 1839 года — флігель-ад’ютант[1], затым — паручнік лейб-гвардыі Праабражэнскага палка.
Прымаў удзел у ваенных дзеяннях на Каўказе. Вызначыўся ў падаўленні рэвалюцыі ў Венгрыі 1848—1849 гадоў, прысвоена званне палкоўніка. За адзнаку ў Крымскай вайне 6 снежня 1854 года прысвоена званне генерал-маёра з залічэннем у світу.
У 1852 годзе ажаніўся з Ірынай Іванаўнай, адзінай сястрой будучага каўказскага намесніка Іларыёна Варанцова-Дашкова. 20 студзеня 1856 года прызначаны генерал-ад’ютантам. У далейшым знаходзіўся ў бестэрміновым адпачынку «з правам адлучацца ва ўсякі час за мяжу». У 1866 годзе выйшаў у адстаўку.
Пасля службы ў войску жыў у рэзідэнцыі ў Гомелі. Падчас падрыхтоўкі сялянскай рэформы ўдзельнічаў у распрацоўцы «Агульнага палажэння аб сялянах, якія выйшлі з прыгоннай залежнасці», быў членам-экспертам камісіі па сялянскай справе. За працу па правядзенні сялянскай рэформы 1861 года ўзнагароджаны залатым медалём на Аляксандраўскай стужцы. У 1875 годзе прызначаны ганаровым міравым суддзёй па Магілёўскай губерні. У 1888 годзе ўказам Аляксандра III прысвоена званне ганаровага грамадзяніна горада Гомеля. У 1870 годзе ў Добрушы ім было адкрыта дрэваапрацоўчае прадпрыемства, праз два гады ператворанае ў папяровую фабрыку. Быў уладальнікам Беліцкага цукровага завода.
Пахаваны ў капліцы-пахавальні князёў Паскевічаў.