Узаемаіндукцыя (узаемная індукцыя) — з’ява ўзнікнення ЭРС індукцыі ў адным контуры пры змяненні сілы току ў другім контуры і наадварот. Узаемаіндукцыя — прыватны выпадак электрамагнітнай індукцыі[1].
Пры змяненні сілы тока ў першым контуры, у другім узнікае ЭРС:
E
2
= −
d
Ψ
1
d t
= − L
d
I
1
d t
{\displaystyle {\mathcal {E_{2}}}=-{{d\Psi _{1}} \over dt}=-L{dI_{1} \over dt}}
дзе
E
2
{\displaystyle {\mathcal {E_{2}}}}
— электрарухальная сіла ў другім контуры,
Ψ
1
{\displaystyle \Psi _{1}}
— поўны магнітны паток першага контуру,
I
1
{\displaystyle I_{1}}
— сіла тока ў першым контуры,
L
{\displaystyle L}
— узаемная індукцыйнасць контураў.[1] Пры змяненні сілы току ў другім контуры, у першым узнікае ЭРС:
E
1
= −
d
Ψ
2
d t
= − L
d
I
2
d t
{\displaystyle {\mathcal {E_{1}}}=-{{d\Psi _{2}} \over dt}=-L{dI_{2} \over dt}}
дзе
E
1
{\displaystyle {\mathcal {E_{1}}}}
— электрарухальная сіла ў першым контуры,
Ψ
2
{\displaystyle \Psi _{2}}
— поўны магнітны паток другога контуру,
I
2
{\displaystyle I_{2}}
— сіла току ў другім контуры,
L
{\displaystyle L}
— ўзаемная індуктыўнасць контураў.[1] З’ява ўзаемаіндукцыі ўжываецца для павышэння і паніжэння напружання пераменнага току ў трансфарматарах[1].