Трансфарма́тар (ад лац.: transformo - пераўтвараць)— статычная (што не мае рухомых частак) электрамагнітная прылада для пераўтварэння пры дапамозе электрамагнітнай індукцыі пераменнага электрычнага току аднаго напружання ў пераменны ток звычайна другога напружання пры нязменнай частаце і без істотных страт магутнасці.
Развіццё трансфарматараў пачалося ў 1831 годзе, калі Майкл Фарадэй адкрыў з’яву электрамагнітнай індукцыі, якая палягае ў аснове функцыянавання трансфарматараў. У тым жа годзе прыкладныя накіды схемы трансфарматара з’яўляюцца ў работах Генры і Фарадэя. 30 лістапада 1876 года Яблачкін П. М. атрымоўвае патэнт на трансфарматар з разомкнутым сярдэчнікам.
Усе трансфарматары складаюцца з:
Ступень змянення (трансфармацыі) ацэньваецца пры дапамозе каэфіцыента трансфармацыі KTP
K
T P
=
E
1
E
2
=
W
1
W
2
{\displaystyle {K_{TP}}={\frac {E_{1}}{E_{2}}}={\frac {W_{1}}{W_{2}}}}
дзе:
Трэба выправіць арфаграфію ў артыкуле! Магчыма гэты машынны пераклад або выкарыстанне ненарматыўнага правапісу ці лексікону. Для спраўджэння існуюць адмысловыя праграмы. |