Тэрмометр — прылада для вымярэння тэмпературы прынцып дзеяння тэрмометраў грунтуецца на фізічных з’явах, залежных ад уздзеяння тэмпературы.
Асноўныя віды тэрмометраў:
і інш.
Вынаходцам тэрмометра лічыцца Галілеа Галілей, а тэрмін «тэрмометр» з’явіўся у 1636 годзе[1].
У газавых тэрмометрах выкарыстоўваецца азот, вадарод, гелій. Дзеянне заснавана на законе Гей-Люсака. Вымяраюць тэмпературу ад 3 да 2300 К[2].
У вадкасных тэрмометрах выкарыстоўваюцца ртуць, спірт, пентан, талуол. Дзеянне заснавана на лінейнай залежнасці ў пэўных межах аб’ёму вадкасці ад тэмпературы. Вымяраюць тэмпературу ад 70 да 1500 К[2].
Дзеянне заснавана на ўласцівасці вадкасці, газу, пары змяняць ціск ў замкнёным аб’ёме пры змяненні тэмпературы. Вымяраюць тэмпературу ад 200 да 8000 К[2].
Тэмпература вызначаецца па змяненню ЭРС у тэрмаспаях (тэрмаэлементы) або электрычнага супраціўлення (тэрмістары, тэрмометры супраціўлення).
Шаревская Д. И. Термометр(недаступная спасылка) // Вялікая савецкая энцыклапедыя (руск.)
Астров Д. Н. Газовый термометр Архівавана 7 красавіка 2014. // Вялікая савецкая энцыклапедыя (руск.)
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Тэрмометр