У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Яцкевіч.
Сцяпа́н Віке́нцевіч[1] Яцке́віч (1 студзеня 1890, м. Смалявічы, Мінскай губерні — 17 верасня 1938, Камунарка, Маскоўская вобласць) — беларускі дзяржаўны дзеяч, старшыня Менскага гарадскога выканаўчага камітэта (са жніўня 1924 па красавік 1929 года).
Сцяпан Вікенцьевіч Яцкевіч нарадзіўся 1 студзеня 1890 года ў мястэчку Смалявічы Мінскай губерні ў сям’і рабочых. Пасля заканчэння трохкласнага Мінскага гарадскога вучылішча працаваў на чыгунцы тэлеграфістам. З 1911 года на службе ў арміі. Удзельнік Першай сусветнай вайны. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі браў удзел ва ўсталяванні савецкай улады ў Мінску, стаў членам часовай кантрольнай камісіі пры Мінскай гарадской управе. Падчас Грамадзянскай вайны камісар вузла і намеснік камісара галаўнога аддзела на розных прыфрантавых участках Аляксандраўскай чыгункі. Дэмабілізаваўшыся, працаваў на розных пасадах у Менску — старшыня ўчастковага прафсаюза Маскоўска-Беларуска-Балтыйскай чыгункі, дырэктар Менскага прафесійнага вучылішча № 66 чыгуначнікаў, упаўнаважаны Наркамата шляхоў зносін па Менскім участку[1].
Са жніўня 1924 да красавіка 1929 года старшыня Менскага гарадскога выканаўчага камітэта, адначасова ў 1925—1928 гг. старшыня Менскага акруговага выканаўчага камітэта.
З красавіка 1929 года начальнік Галоўнага ўпраўлення шашэйных, грунтавых дарог і аўтамабільнага транспарту Беларускай ССР, з 1934 года ў Маскве, начальнік Упраўлення капітальнага будаўніцтва Галоўнага ўпраўлення шашэйных дарог НКУС СССР.
7 красавіка 1938 года быў арыштаваны[2], быў асуджаны за ўдзел у контррэвалюцыйнай тэрарыстычнай арганізацыі і 17 верасня 1938 года Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР прыгавораны да расстрэлу, які неадкладна быў выкананы. 26 студзеня 1957 года Сцяпан Яцкевіч быў рэабілітаваны той жа Ваеннай калегіяй Вярхоўнага Суда СССР.