Пірыдзі́н — гетэраараматычнае злучэнне.
Пірыдзін і яго вытворныя — аснова пашыраных у прыродзе пірыдзінавых алкалоідаў (напрыклад, анабазіну, нікаціну) і многіх біялагічна важных злучэнняў (напрыклад, пірыдаксіну).
Бясколерная вадкасць з непрыемным пахам, tкіп 115,4 °C, шчыльнасць 981,9 кг/м³. Змешваецца з вадой і большасцю арганічных растваральнікаў. Слабая аснова. З неарганічнымі кіслотамі ўтварае ўстойлівыя солі, з галагенідамі металаў, аксідамі серы (SO2, SO3), бромам, вадой — комплексныя злучэнні.
Атрымліваюць пераважна з каменнавугальнай смалы, у якой доля пірыдзіну каля 0,08 %.
Выкарыстоўваюць у сінтэзе лекавых сродкаў, фарбавальнікаў, інсектыцыдаў, як растваральнік, у тым ліку для многіх неарганічных солей.
Таксічны. ГДК пары пірыдзіну ў паветры ~ 5 мг/м³. Пиридин таксічны, дзейнічае на нервовую сістэму, скуру. Па некаторых дадзеных, пиридин выклікае імпатэнцыю і бясплоддзе ў мужчын.
Адзін чалавек памёр пасля выпадковага прыёму паўшклянкі пиридина[Pyridine" (PDF). IARC Monographs 77. Washington DC: OSHA. 1985 1].