Пругкая дэфармацыя — змена формы і памераў цела пад уздзеяннем знешніх сіл, якая знікае пасля ўстаранення ўздзеяння. Падпарадкоўваецца закону Гука[1].
Раздзел фізікі, які вывучае пругкія дэфармацыі, называецца тэорыяй пругкасці.
Пры пругкай дэфармацыі яе велічыня не залежыць ад перадгісторыі і цалкам вызначаецца механічнымі напружаннямі, гэта значыць з’яўляецца адназначнай функцыяй ад напружанняў. Для большасці рэчываў гэтую залежнасць можна з вялікай дакладнасцю лічыць прамой прапарцыйнасцю. Пры гэтым пругкая дэфармацыя апісваецца законам Гука. Найбольшае напружанне, пры якім справядлівы закон Гука, называецца мяжой прапарцыйнасці.
Некаторыя рэчывы (металы, каучукі) могуць перажываць вялікую пругкую дэфармацыю, у той час як у іншых (кераміка, прэсаваныя матэрыялы) нават мінімальная дэфармацыя перастае быць пругкай.
Максімальнае механічнае напружанне, пры якім дэфармацыя яшчэ застаецца пругкай, называецца мяжой цякучасці. Вышэй гэтай мяжы дэфармацыя робіцца пластычнай.
Пругкія дэфармацыі могуць змяняцца перыядычна з часам (пругкія ваганні). Працэс распаўсюджвання пругкіх ваганняў у асяроддзі называюць пругкімі хвалямі.