Прако́п Дзяні́савіч Малако́віч (8 (20) ліпеня 1895, в. Зубарэвічы Бабруйскага павета, цяпер Глускі раён Магілёўскай вобласці — 26 верасня 1937, Масква[1]) — дзяржаўны дзеяч БССР.
Удзельнік Першай сусветнай вайны. У 1917 годзе старшыня палкавога камітэта. Адзін з арганізатараў разгрому бунту корпуса Ю. Доўбар-Мусніцкага ў Бабруйскім павеце і барацьбы з нямецкімі акупантамі.
У 1919—1920 гг. ваенны камісар Бабруйскага, Дарагабужскага паветаў, ваенны камісар сувязі Заходняга фронту. З 1920 года старшыня Бабруйскага павятовага выканаўчага камітэта. З 1922 года народны камісар унутраных спраў БССР. У 1923 годзе абраны першым старшынёй Вярхоўнага суда БССР.
З 1923 года старшыня Амурскага губернскага рэвалюцыйнага камітэта і выканкама.
З 1928 года сакратар Гомельскага акруговага камітэта КП(б)Б.
З 1931 года ў Народным камісарыяце сувязі СССР, начальнік Упраўлення падрыхтоўкі кадраў[2].
Арыштаваны 19 красавіка 1937 года ў Маскве па адрасе: вул. Серафімовіча, д. 2, кв. 48[2], 26 верасня асуджаны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР за «ўдзел у антысавецкай тэрарыстычнай арганізацыі правых», «шкодніцкую работу ў сістэме наркамата сувязі» і за «падрыхтоўку тэрарыстычных актаў, накіраваных супраць кіраўнікоў ВКП(б) і Савецкага ўрада» і ў той жа дзень расстраляны[2]. 25 мая 1957 года рэабілітаваны[2].
Член ЦВК БССР у 1920—1923 і 1927—1931 гг., кандыдат у члены яго Прэзідыума ў 1927—1929 гг. Член ЦБ КП(б)Б у 1922—1923 гг. Член ЦК КП(б)Б у 1927—1930 гг. Кандыдат у члены Бюро ЦК КП(б)Б у 1928 і член Бюро ЦК КП(б)Б 1929—1930 гг.