Полістырол — сінтэтычны тэрмапластычны палімер лінейнай будовы, прадукт полімерызацыі стыролу.
Цвёрдае аморфнае бясколернае або жаўтаватае рэчыва. Ступень палімерызацыі 600—2500. Малекулярная маса 50 000—200 000[1]. Шчыльнасць 1060 кг/м³ (пры тэмпературы 20 °C). Тэмпература шклавання 93 °C. Пры тэмпературы 220 °C полістырол пачынае раскладацца.
Раствараецца ў араматычных і хларыраваных аліфатычных вуглевадародах (у стыроле, ацэтоне, талуоле, хлараформе, тэтрахлорметане і інш.[1]), не раствараецца ў вадзе, набухае ў бензоле, стойкі да ўздзеяння кіслот, шчолачаў (разбураецца ў канцэнтраванай азотнай і ледзяной воцатнай кіслотах[2]). Полістыролу ўласцівы нізкая механічная трываласць і цеплаўстойлівасць (каля 100 °C па Віка). Дыэлектрычныя ўласцівасці полістыролу добрыя і мала залежаць ад тэмпературы і частаты току.
Полістырол у прамысловасці атрымліваюць палімерызацыяй стыролу[2]:
Полістырол выкарыстоўваецца ў якасці таннага матэрыялу ў вытворчасці карпусоў бытавой тэхнікі, тары і упакоўкі, цацак, фурнітуры, пенаполістыролу і інш.
У выпадках, калі патрабуецца большая трываласць вырабаў, выкарыстоўвацца супалімеры стыролу з акрыланітрылам і бутадыенам (АБС-пластыкі), супалімеры стыролу з бутадыенавым каўчуком (ударатрывалы полістырол)[3], супалімер стыролу з малеінавым ангідрыдам[2].
Полістырол на Вікісховішчы |