Полімерызацыя
Полімерызацыя — метад сінтэзу высокамалекулярных злучэнняў, пры якім малекула палімера (макрамалекула) утвараецца шляхам паслядоўнага далучэння малекул нізкамалекулярных рэчываў (манамераў) да актыўнага цэнтра на канцы растучага ланцуга. Колькасць звёнаў у ланцугу макрамалекулы мае назву ступені полімерызацыі.
Па колькасці манамераў, удзельнічаючых к працэсе полімерызацыі — гомаполімерызацыя (адзін манамер) і суполімерызацыя (два і больш манамераў). Полімерызацыя адбываецца за кошт разрыву кратных сувязей (C=C, C=O, C=N і г.д.) або сувязей цыклаў у зыходных манамерах. У залежнасці ад прыроды актыўных цэнтраў полімерызацыя падзяляецца на радыкальную і іонную.
Гісторыя
Полімерызацыя была адзначана ў сярэдзіне 19 ст., практычна адначасова з вылучэннем першых здольных да яе рэчываў (вінілхларыда, стырола, ізапрэна). Хімічная сутнасць полімерызацыі была ўсвядомлена ў 20-х — 30-х гг. 20-га ст. дзякуючы работам Г. Штаўдынгера, С. В. Лебедзева, К. Цыглера, Г. Марка і нш.
Літаратура
- Хімічны слоўнік навучэнца: Дапам. для вучняў / Б. Н. Качаргін, В. М. Макаррэўскі, Л. Я. Гарнастаева, В. С. Аранская. — Мн.: Народная асвета, 2003. — С. 190. — 287 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-12-0621-8.
Спасылкі
-
Полимеризация (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
-
Артыкул на сайце ХиМиК.ру (руск.)
-
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Полімерызацыя
Катэгорыя·Палімеры